Vochtig Tot Nat

Zoveel leuke, geile verhalen, (voorr elk wat wils). Dat moet zeker blijven. Kijk op https://donate.nifty.org/donate.html om te zien hoe je daaraan mee kunt werken.

VOCHTIG TOT NAT 52

GYM

Na de volgende gymles gaan ze weer met z'n allen onder de douche.

"Je hebt je buik toch geschoren", roept Tjabe als ze zich uitgekleed hebben, "nou lijkt hij nog groter.

"Ik moest toch zeker wel compenseren dat de jouwe weer een stukje is gegroeid. En toen jij ook je lulhaar had geschoren moest er bij mij nodig wat gebeuren. Ik ging gewoon achter lopen," zegt Ray.

"Ik vind het er wel lekker uitzien", zegt John, "nu we echt allemaal helemaal kaal zijn."

"Maar ik doe het echt niet nog een keer hoor", zegt Willem, "het staat wel leuk maar ik wil niet nog een keer zoveel jeuk hebben van al die ingroeiende haren. Jullie moeten er maar aan wennen dat er bij mij over een poosje weer haar op zit."

"Je mag af en toe wel bij me langs komen hoor, dan kan ik het met de tondeuse doen en dan gaat het echt niet ingroeien."

"Ik zal erover nadenken."

Inmiddels zijn ze allemaal ingezeept en dat wil dus ook zeggen dat ze allemaal weer een stijve hebben. Even is het een beetje rustig als ze allemaal aan Rays gladde buik willen voelen.

John is de eerste, "hij is echt lekker glad."

"Ik heb het eerst met een schaar zo kort mogelijk afgeknipt en toen met een scheermesje van mijn vader de rest gedaan."

"Ik hoor wat in de kleedkamer", zegt Ben, er is iemand.

Hij loopt naar de deur en doet die zachtjes open. Hij ziet nog net dat er een jongetje met een tas de deur naar de gang uitgaat en die dichttrekt.

"Er was inderdaad iemand. Zo te zien was het dat kleine ettertje uit 1C dat hier vorige week op de bank stond."

"En zo", zegt Tjabe.

"Hij liep met een tas de deur uit. Misschien heeft hij er een gepikt."

"Laten we maar gauw even gaan kijken."

In plaats van het gebruikelijke rondje aftrekken spoelen ze zich allemaal zo snel mogelijk af, drogen ze zich een beetje af en lopen ze weer naar de kleedkamer.

"Laten we ons maar gauw aankleden en dan even gaan zoeken waar hij zit. Weet iemand eigenlijk hoe hij heet, dan kunnen we naar hem vragen."

Ze hebben geen van allen een idee.

"Is er eigenlijk wel iemand zijn tas kwijt", vraagt John.

Nee, ze hebben allemaal hun tas nog.

"Misschien kwam hij alleen maar weer even spioneren en is hij gevlucht toen er iemand aan kwam", zegt Ray.

"Mijn onderbroek is weg."

"De mijne ook".

"Die van mij ook."

"Dat ettertje heeft gewoon al onze onderbroeken gepikt", zegt Marnix, als ze allemaal hebben vastgesteld dat hun onderbroek is verdwenen.

Ben schiet in zijn tas en haalt er een schone onderbroek uit. Hij is nu de enige die wel een onderbroek heeft.

"Heb jij altijd een schone onderbroek bij je", vraagt Marnix.

"Als we gym hebben wel."

"Waarom eigenlijk. Er heeft verder niemand een schone onderbroek bij zich", zegt Marnix, die wel door had dat Ben een paar keer zijn onderbroek een beetje nat heeft gemaakt als hij het weer eens veel te lang had opgehouden. Hij let daar altijd heel erg op omdat het nu eenmaal zijn eigen hobby is. Alleen heeft hij er nooit iets over gezegd.

"Dat vind ik wel zo fris, als je behoorlijk hebt gezweet", liegt Ben.

Ben heeft inmiddels zijn schone onderbroek aan. De rest staat nog te twijfelen wat ze moeten doen.

"We zullen het echt zonder moeten doen voor de rest van de dag", zegt Pieter, "zonde hoor we hadden net nieuwe gekregen in Frankrijk, tijdens de vakantie".

"Maar we gaan ze terughalen", zegt Hans, "dit laten we toch zeker niet op ons zitten. We zullen dat jongetje wel krijgen en ervoor zorgen dat hij zoiets nooit meer zal doen."

Ze knikken allemaal instemmend en trekken hun jeans aan.

"Het zit wel raar", zegt John, "en het houdt helemaal niets tegen zo. Ik voel al wat langs mijn been lopen."

"Bij mij ook", roept de tweeling in koor, gevolgd door Ray.

"Je moet nu ook zeker niet een beetje in je broek laten lopen", zegt Marnix, "ik wist niet dat jullie dat ook wel een deden. Nou, behalve Ben dan."

"Hoe bedoel je", informeert Ben schijnheilig.

"Precies wat ik zeg maar daar hebben we het nog wel een keer over."

"Het is ook voorvocht en geen pis roepen de jongens met een overvloedige voorvochtproductie door elkaar heen."

"We hadden net nog een stijve", zegt Hans, "begint dat dan nu alweer te lopen?"

"Meteen", zeggen ze alle vier, juist daardoor."

Inmiddels zijn ze aangekleed en gaan ze met hun tassen in de hand de school weer in. Ze kammen de hele school uit maar vinden degene die ze zoeken niet. Zijn klasgenoten trouwens ook niet.

"Dan gaan we maar zonder onderbroek naar huis", zegt Ray.

"Ben je belazerd", zegt John, die een beetje was achtergebleven en net weer aan komt lopen, "ik heb onderweg op het rooster gekeken en 1C heeft nu een tussenuur. Geen idee dus waar ze kunnen zitten. Maar hierna hebben ze gym. We gaan terug naar de kleedkamer daar zullen ze inmiddels wel zijn. We hebben gewoon geluk dat wij na gym geen les meer hebben."

"Dan wachten we nog even tot ze allemaal in de gymzaal zijn", zegt Tjabe, "dan kunnen ze niet horen dat wij in de kleedkamer zijn, als we het heel zachtjes doen tenminste."

Na vijf minuten gaan ze met z'n allen weer richting gymzaal. In de kleedkamer hangen de kleren van 1 C en natuurlijk staan daar ook alle sporttassen. De meeste tassen zien er een beetje slap uit, ze zijn natuurlijk ook zo goed als leeg maar eentje ziet er nog wel aardig gevuld uit. Die maken ze open en daar zitten hun onderbroeken in dat is dus blijkbaar de tas van dat ettertje. Ze weten nu meteen zijn naam, Jan van Dam en zijn adres want er hangt een label aan. Dat is altijd handig voor als hij nog eens vervelend wordt.

Ze trekken allemaal hun schoenen en hun jeans uit om hun onderbroek weer aan te trekken, behalve Ben dan natuurlijk, die de zijne gauw in zijn broekzak stopt.

Dan gaat de deur van de gymzaal open en komt Jan binnen. Die kijkt wel heel verbaasd als hij daar acht van die grote jongens ziet die net bezig zijn om in hun onderbroek te stappen.

"Wat doen jullie hier?"

"Wat doe jij hier?"

"Ik moet even plassen. Maar waarom staan jullie hier allemaal half uitgekleed?"

"Wij halen onze eigendommen terug die jij hebt gepikt."

"Waarom denken jullie dat ik wat van jullie heb gepikt?"

"Omdat we zojuist onze onderbroeken uit jouw tas hebben gehaald, Jan van Dam en die zijn daar niet uit zichzelf ingesprongen."

"Dat heb ik helemaal niet gedaan."

"Lieg niet man", zegt Ben, "ik heb je zelf de deur uit zien lopen."

Daar heeft Jan niet van terug. Maar blijkbaar vind hij dat aanval de beste verdediging is en hij zegt, "ik heb lekker toch een grotere lul dan jij."

Als Ben net wil gaan zeggen dat hij in ieder geval een veel dikkere heeft is John hem voor en zegt, "nou gefeliciteerd, ik hoop dat je er veel plezier van zult hebben maar hou er rekening mee dat dat nog wel eens vies tegen kan vallen."

"Hoezo?"

"Vraag maar aan hem", en hij wijst naar Ray. Het leek John beter dat Jan hun namen niet te weten kwam.

"Ik heb ook een grotere dan jij hoor", bluft Jan.

"O ja, dat zullen we dan nog wel eens zien".

Ray stapt op Jan af, gaat voor hem staan en trekt met één ruk zijn sportbroek en zijn onderbroek naar beneden. Jan staat er meteen erg naakt bij want de jongens sporten buiten en omdat het zulk lekker weer is hebben ze hun T-shirt uitgetrokken. Jans slappe lul hangt een heel eind naar beneden. Iedereen vraagt zich af waar dat ding nu eigenlijk in zijn onderbroek gezeten kan hebben.

"Slap is de jouwe misschien wel langer dan de mijne", zegt Ray, "die heeft dan nog wel een beetje normale afmetingen. Maar nu even stijf."

Ray pakt met zijn rechter hand zijn lul beet, die meteen begint te groeien en met zijn linker hand pakt hij het lange dunne ding van Jan vast en tilt hem op tot hij horizontaal is.

"Hij is niet echt slap", zegt Ray, `hij voelt aardig stijf aan. Hij krijgt hem alleen niet echt overeind. Hij is veel te lang voor zo'n klein jongetje."

Ray pakt de twee lullen zo beet dat ze naast elkaar in zijn hand zitten. Hij heeft ze ongeveer in het midden vast. Rays lul is inmiddels zo stijf geworden als maar kan. Die van Jan is misschien nog wel een beetje harder geworden maar niet langer of dikker.

"Hij zal toch nog wel een stukje langer moeten worden om het van mij te winnen", zegt Ray, "doe je best maar even. Ik help je wel. Voorlopig is de mijne nog wel meer dan een eikel langer."

Ray zet twee handen naast elkaar om de lullen heen en begint te trekken. Inmiddels zitten de lullen niet meer naast elkaar maar zit die van Jan onder die van Ray. Het duurt niet lang of de anderen kunnen duidelijk zien dat er iets gaat gebeuren. De twee komen tegelijk klaar. Jan spuit een straaltje waterig zaad, waarvan het eerste beetje op Ray zijn zak terecht komt, de rest valt op de grond. Ray spuit zes, zeven stralen dik wit zaad in het mini bosje lulhaar van Jan. Het zijn mooie witte klodders, die goed afsteken tegen Jan zijn zwarte haar. Maar het zijn er te veel om daar te blijven zitten. langzaam lopen een paar van die klodders in Jan zijn liezen.

"Het zou toch zonde zijn als mijn kostelijke zaad zomaar op de grond valt", zegt Ray. Hij pakt het elastiek van Jans onderbroek stevig beet en trekt hem met een ruk omhoog.

"Zo daar kan niks meer mee gebeuren."

Jans lange lul steekt nog een stukje boven de band zijn onderbroek uit. Ray trekt het de band naar voren en duwt Jan zijn lul een beetje naar de zijkant en laat dan het elastiek terugveren. Dan trekt hij Jans sportbroek omhoog en vervolgens trekt hij zijn eigen onderbroek en zijn jeans aan.

"Zo, zegt Ray, "alsof er niets gebeurd is."

"Nou", zegt Jan en hij trekt een erg vies gezicht, "ik voel wel heel duidelijk dat er wel iets gebeurd is. Mijn onderbroek is al kletsnat. Ik vind het heel erg smerig."

"Je moet ook niet in je broek pissen", zegt John.

"Het is zijn zaad", zegt Jan.

"Daar wen je gauw genoeg aan, nog even en je vindt het lekker."

Jan draait zich om en loopt terug naar de gymzaal. Hij loopt wel een beetje vreemd, met zijn billen naar achteren, in een poging om het nat in zijn onderbroek niet te voelen.

"Je moest toch piesen", roept Ben hem na.

"Ik hoef niet meer."

"Pas maar op, zo doe je het ook nog in je broek en dan ben je pas echt nat", roept Marnix hem na. Maar dat is wel lekker hoor."

Jan trekt de deur achter zich dicht.

"Is hij zo genoeg gestraft", vraagt Ray, "ik geloof dat ik wel mijn best heb gedaan."

"Ik was echt even bang dat hij toch een langere zou hebben dan jij", zegt Ben.

"Ik had de vorige keer mijn ogen goed de kost gegeven", zegt Ray, "ik was er wel zeker van dat de mijn langer is. Die van hem is nog dunner dan de mijne en dus lijkt hij langer en bovendien, die paar haren boven zijn lul nemen het zicht erop nauwelijks weg."

"Ik vind dat hij nog wel een beetje meer op zijn nummer moet worden gezet", zegt Pieter", wij hebben tenminste behoorlijk natte plekken van het voorvocht in onze broeken zitten. En John en Ray ook."

"Maar dat heeft hij in ieder geval zo meteen ook wel, al is het dan in zijn sportbroek."

"Ja, maar die is zwart, daar zie het niet zo duidelijk in als bij ons", zegt Johan.

"Ik weet wel wat", zegt John, "ik heb net op het rooster gezien dat 1C hierna nog een uur les heeft in de dependance. Daar zit nu niemand. We kunnen straks als die jongens onder de douche staan hun onderbroeken weghalen maar dan wel een beetje voorzichtiger dan Jan het deed, zodat ze het echt niet merken en dan ze hangen we ze op in hun lokaal.

Ze vinden het allemaal een goed idee. Met z'n alleen gaan ze naar de dependance om te zien of het plan uitvoerbaar is. Er is helemaal niemand dus ze hebben alle gelegenheid om de zaak even goed te bekijken.

"We kunnen ze in dit stuk van de gang ophangen", zegt Tjabe, "dan zien ze het meteen als ze binnenkomen van de kant van de gymzaal. De leraren komen toch altijd van de andere kant binnen dus die hebben dan niets in de gaten".

"Dan hangen we ze zo hoog op dat ze er niet bij kunnen", zegt Hans, "dan moeten we wel een stuk touw hebben dat lang genoeg is om al die onderbroeken op te hangen en voldoende wasknijpers."

"Ik haal thuis wel even wat", zegt Tjabe, `ik woon toch vlakbij."

"Moet je kijken", zegt John als hij even naar buiten kijkt, `hij staat nu te pissen. Hij moest dus echt wel."

"Ik mag hopen dat het eerste in zijn broek terecht is gekomen", zegt Marnix.

"Hij doet het wel heel onopvallend", zegt Ray, "moet je zien hij heeft zijn lul door de pijp van zijn broek gehaald en zijn been een beetje opzij gezet en hij laat het gewoon in het gras lopen.

"Zie je wel dat hij slap niet zo lang is als hij leek", zegt Ray, "hij moet zijn pijp een heel eind optrekken om hem naar buiten te laten komen."

Dan is Jan klaar. Hij laat zijn sportbroek los, zodat zijn lul uit het zicht verdwijnt. Dan steekt hij zijn hand van bovenaf in zijn broek en haalt blijkbaar zij lul weer terug in zijn onderbroek. Als hij zijn hand weer terugtrekt kijkt hij er even naar. Blijkbaar is die nat geworden van wat er allemaal in zijn onderbroek zit. Hij veegt zijn hand af aan zijn been en dan aan zijn zwarte broek.

"Daar zitten dan straks wel mooie witte vlekken op", zegt Ray tevreden.

Tjabe gaat snel naar huis om een stuk touw en wasknijpers op te halen. De rest zoekt vast een goede plek uit om het touw op te hangen en zet een paar stoelen klaar waar ze op kunnen staan als Tjabe terug is. Dan gaan ze weer buiten in de zon zitten. Ze vinden een plekje waar ze 1C in de gaten kunnen houden, zonder dat ze zelf makkelijk te zien zijn.

Na een minuut of tien is Tjabe terug en gaan ze met z'n allen de dependance weer in.

Ze hangen het touw op, zo hoog dat die brugpiepers er niet bij kunnen als ze op een stoel gaan staan. Ze moeten straks wel een beetje werken om hun onderbroeken terug te krijgen. Dan gaan ze weer buiten zitten en spreken af dat er drie de kleedkamer in gaan om alle onderbroeken te verzamelen: John, Johan en Pieter.

Aan het eind van het uur zien ze 1C teruggaan naar de gymzaal. Ze gaan ook maar vast die kant uit. Ze wachten op de gang tot er zo goed als zeker van zijn dat heel 1C onder de douche staat. Intussen doen de drie die de operatie moeten uitvoeren hun schoenen uit om zo weinig mogelijk geluid te maken. Ze willen niet gesnapt worden, zoals Jan van Dam.

John doet de deur een klein stukje open. Hij ziet dat de kust veilig is en dan gaan ze naar binnen. Op bijna alle haken hangt de onderbroek bovenop, dus die hebben ze gauw te pakken. Bij een paar moeten ze eerst een T-shirt weghalen om bij de onderbroek te komen. Dat zijn de onderbroeken die duidelijke sporen van gebruik vertonen. Terwijl ze bezig zijn horen ze het gesprek in de douche aan. Jan heeft het hoogste woord.

'Ik was zo geil vandaag, ik ben gewoon in mijn onderbroek klaargekomen toen we naar buiten gingen'.

`Leugenaar', zegt er iemand 'ik heb net wel gezien dat je onderbroek nat was maar dat nat zat helemaal niet op de plek waar het zou zijn gekomen als je een stijve had, het zat veel lager. En bovendien, het was veel natter dan het alleen van klaarkomen kon zijn.'

`Als ik een stijve heb komt hij boven het elastiek van mijn onderbroek uit en toen ik klaarkwam liep het langs mijn buik naar beneden. Daarom zat het allemaal zo laag. En ik spuit nu eenmaal zoveel.'

'Als je een stijve krijgt duwt dat ding echt niet het elastiek van je onderbroek opzij` zegt een ander.

`Dus dan zou het nat helemaal tegen de band van je onderbroek moeten zitten' roept weer iemand anders'.

De drie onderbroekenverzamelaars moeten er wel om lachen. Het gaat goed, ze zijn bezig om dat ettertje met z'n allen in de hoek te drukken.

De mijne komt echt wel lang het elastiek.

`Dat moet je morgen, als je weer zo geil bent, dan maar eens even laten zien.'

De anderen laten allemaal duidelijk blijken dat ze het daarmee eens zijn.

`Ik weet natuurlijk niet of ik morgen wel weer zo geil ben als vandaag'.

`Daar zorg je dan maar voor'.

`En dan nog wat' roept er iemand, 'je onderbroek was echt goed nat, dat heb ik duidelijk gezien. Dat kan nooit van dat kleine beetje zijn dat jij spuit als je klaarkomt. Volgens mij heb je gewoon een beetje in je broek geplast.'

'Helemaal niet. En ik spuit in ieder geval een stuk meer dan jij, met je kleine piemeltje.`

'Dat zullen we dan morgen ook wel eens even bekijken'.

Op dat moment hebben de drie alle onderbroeken, zestien in totaal. 1C is een behoorlijk grote klas. Dan gaan ze gauw naar buiten, ondanks dat ze de rest van de discussie graag hadden gehoord. Stel je voor dat er meteen iemand uit de douche komt om zijn gelijk te halen over die onderbroek van Jan. Ze voelen er niets voor om gesnapt te worden.

Eenmaal weer op de gang geven ze elk hun stapeltje onderbroeken aan Tjabe, die meteen vertrekt in de richting van de geïmproviseerde waslijn. De drie schieten gauw hun schoenen aan en dan gaan ze ook naar de dependance.

Ze halen nog er nog een paar stoelen bij en dan beginnen ze de onderbroeken aan het touw te hangen.

"Ze moeten wel allemaal met de voorkant naar dezelfde kant" zegt Marnix, die de onderbroeken één voor één aangeeft aan degenen die op de stoelen zijn geklommen, "dan kan je tenminste goed zien wat er zoal in is gebeurd."

En inderdaad, het is duidelijk dat er in sommige onderbroeken wel het een en ander is gebeurd, hoewel er ook een paar zijn die eruit zien alsof ze niet gedragen zijn, net zoals die van John meestal. Marnix inspecteert ze allemaal even heel goed voor hij ze aangeeft. De schone geeft hij zo aan dat ze aan de kant komen te hangen. Die met duidelijk sporen van gebruik komen zoveel mogelijk in het midden.

"Deze moet echt in het midden", zegt Marnix, "dit moet die van Jan zijn. Hij ruikt een beetje naar sperma en je ziet het zelfs nog zitten. Ray heeft wel eer van zijn werk. Moet je kijken, hij heeft eerst echt wel in zijn broek gepist voor hij zijn lul naar buiten kon krijgen. Het is behoorlijk nat in zijn kruis."

"Laat eens kijken", zegt Ray.

Hij ruikt even aan de plek waar het zaad zit.

"Het ruikt duidelijk naar mijn sperma".

"Zou dat niet van iedereen ongeveer zo ruiken", zegt Ben.

"Dat moeten we nog maar eens uitzoeken", zegt Hans, "dat lijkt me wel interessant."

"Deze is echt wel van Jan van Dam", zegt Ray, "het centrum van het nat zit op de plek waar het bij mij ook zou komen, echt tussen de benen."

Tjabe hangt dit exemplaar precies in het midden'.

John heeft inmiddels met grote letters op een vel papier geschreven `vraag maar even aan de eigenaar van deze onderbroek waarom dit hier allemaal hangt'. Dat stopt Tjabe in de onderbroek maar dan wel zo dat de tekst er duidelijk bovenuit steekt.

"Gatver", zegt Marnix, "moet je kijken wat een remsporen er in deze zitten. Een beetje kan gebeuren maar dit is echt smerig."

"Van voren is hij keurig schoon" zegt Pieter, "misschien heeft deze net zo'n hobby als jij, maar dan met poep."

"Ik hoef het niet te weten, ik vind het vies."

Terwijl hij dat zegt geeft hij, zonder even goed te kijken, de volgende aan Tjabe.

"Nou, deze heeft zo te zien wel dezelfde hobby als jij. Moet je zien er zitten wel vier flinke gele vlekken in."

"Geef nog eens zegt", Marnix.

Hij draait het onderbroekje binnenstebuiten en bekijkt het eens goed.

"Dat zie er wel spannend uit, met de eigenaar van deze wil ik wel eens nader kennismaken."

Hij steekt zijn neus erin en snuift de geur diep op.

"Bijna net zo lekker als mijn eigen onderbroeken."

Dan hangen ze allemaal. De stoelen ruimen ze weer op.

Marnix inspecteert de hele rij nog eens even goed. Eigenlijk jammer dat ze zo hoog hangen. Naast die ene heel duidelijke waar hij net zijn neus nog in heeft gestoken zijn er nog wel een paar waarin, ook op afstand, sporen van gebruikt te zien zijn maar hij had ze graag nog een keer van vlakbij goed bekeken.

"Jammer dat we niet kunnen horen wat er allemaal gebeurt als ze hier straks langs komen", zegt Marnix, die hoopt uit te vinden wie er bij zijn favoriete onderbroek hoort.

"Dat kan wel", zegt John, "we kunnen in het lege lokaal hiernaast gaan zitten, als we maar heel stil zijn."

Ze gaan met z'n allen in het lege lokaal zitten, eigenlijk nog maar net op tijd want ze zitten nog niet of ze horen dat 1C binnenkomt. De eersten hebben nog niets in de gaten maar dan roept er ineens iemand, "hé, kijk nou hier hangen een heleboel onderbroeken. Dat zijn vast de onze."

"Hoe komen die nou hier", zegt Jan van Dam, die natuurlijk dondersgoed door heeft hoe ze daar terecht zijn gekomen.

"Kijk daar boven die middelste steekt een briefje uit. `vraag maar even aan de eigenaar van deze onderbroek waarom dit hier allemaal hangt' staat erop."

"Dat is jouw onderbroek, Jan".

"Helemaal niet."

"Helemaal wel. Hij is kletsnat aan de onderkant. Dat is echt de onderbroek die jij uittrok toen we gingen douchen."

"We moeten naar binnen, anders krijgen we op ons kop dat we te laat zijn", zegt Jan.

"Praat er maar overheen."

Maar ze gaan toch maar naar binnen. Jan heeft nog het hele lesuur om erover na te denken hoe hij dit aan gaat pakken.

Als 1C naar binnen is zegt John zachtjes, "we kunnen hier niet blijven zitten. Als ze uit de les komen moeten ze tafels en stoelen hebben om bij hun onderbroeken te komen en dan komen ze die vast hier halen. We moeten natuurlijk niet betrapt worden."

Met enige tegenzin gaan ze dan toch maar weg. Ze hadden zo graag gevolgd hoe dit zich allemaal zou ontwikkelen.

Als Marnix bijna thuis is krijgt hij een idee. Die jongens kunnen nooit bij hun onderbroeken komen als ze op een stoel gaan staan. Dan moeten ze een stoel op een tafel zetten en dat is natuurlijk wel een beetje link. Stel dat er iemand vanaf valt dan heb je de poppen aan het dansen. Dus besluit hij om gelijk na afloop van het laatste lesuur van 1C terug te gaan naar de dependance. Hij kan net doen of hij toevallig langskomt om iets op te halen wat hij is vergeten. Hij zet zijn tas thuis neer, haalt er een boek uit en gaat terug naar school. Hij legt het boek neer in het lege lokaal en wacht dan buiten tot 1C klaar is met de laatste les van die dag.

Hij hoeft niet lang te wachten. Als hij binnen druk gepraat hoort stapt hij ook het gebouwtje weer in. De jongens zijn druk aan het overleggen hoe ze weer bij hun onderbroeken komen. Eerst hebben ze helemaal niet door dat Marnix binnen is gekomen. Ze hebben een stoel onder het touw gezet en de langste van de groep klimt erop maar hij komt zelfs niet in de buurt van de onderkant van de laagst hangende onderbroek dus ze kunnen ze er niet eens met geweld aftrekken.

"We moeten ook maar een tafel halen en daar een stoel op zetten", zegt iemand.

"Wat zijn jullie in 's hemelsnaam aan het doen`, vraagt Marnix, die net doet of hij het touw met de onderbroeken niet ziet.

"We moeten onze onderbroeken terug zien te krijgen, die hangen daar boven aan een touw."

"Wat een rare plaats om je onderbroeken te bewaren", zegt Marnix.

"Wij hebben ze daar niet opgehangen, dat heeft iemand anders gedaan. Maar we kunnen er zo niet bij. We halen even een tafel om er bij te klimmen.

"Zou ik niet doen", zegt Marnix, "de tafels die hier staan zien er niet zo erg stevig uit en als de zaak instort ben je verder van huis. Ik wil jullie wel even helpen."

Dat vinden ze een goed idee. Jan kijkt Marnix een beetje wantrouwend aan. Hij heeft wel door dat hij in de klas zit waarvan hij de jongens een uur geleden nog heeft gezien toen ze hun gestolen onderbroeken terug kwamen halen. Maar hij durft het niet te zeggen. En de rest heeft natuurlijk niets door, die denken alleen maar dat die grote jongen bereid is om hen te helpen. Er zit voor Jan niets anders op dan de hulp te accepteren. Hij ziet wel waar het schip strandt.

Marnix is van plan om leuk spelletje te gaan spelen met de jongens van 1C. Hij kijkt eerst eens een poosje omhoog en bedenkt een plan waardoor hij zo lang mogelijk bezig kan zijn.

"Ik denk dat dat de mijne is", zegt één van de jongens en hij wijst er één aan.

"Ik dacht eigenlijk dat die van mij was", zegt iemand anders.

"Dat is nu juist het probleem", zegt Marnix, "wie weet er nog precies wat voor onderbroek hij vanmorgen heeft aangetrokken en hoe die er precies uit ziet? We moeten dit even handig aanpakken want wat zeg je tegen je moeder als ze een vreemde onderbroek in de was vindt. Want reken maar dat die dat meteen zou zien."

Dat zijn ze wel met Marnix eens dus wachten ze maar geduldig af met wat voor plan die komt. Ze zijn er zelfs stil van geworden.

"Ik denk dat ik het weet. Ik begin gewoon met de onderbroeken waarvan het wel heel duidelijk is van wie ze moeten zijn en dan wordt de keus vanzelf steeds kleiner en is de kans dus het grootst dat je straks echt met je eigen onderbroek naar huis gaat."

"Ik moet eerst even plassen", zegt er iemand.

"Zal je goed uitdruppelen", zegt Marnix, "zonder onderbroek zit het meteen in je broek en voor je het weet loop je voor schut met een natte plek in je broek."

"Er komt bij mijn nooit een druppel in mijn onderbroek", zegt die jongen beledigd.

"Kijk, dat is informatie waar ik wat aan heb", zegt Marnix.

"Hoezo", vraagt Jan, die meteen moet denken aan het iets meer dan een druppel dat in zijn onderbroek terecht is gekomen toe hij weer naar het sportveld liep.

"Nou, heel simpel. Als er nooit een druppel in je onderbroek komt moet die er dus uitzien of hij nooit is gebruikt, alsof hij zo schoon uit de kast komt. Met andere woorden, er zit dan geen geel vlekje in. Dus zo'n onderbroek zoek ik dan voor hem uit."

Jan trekt een beetje wit weg. Als dat een rol gaat spelen valt hij vast en zeker door de mand en komen al zijn klasgenoten te weten dat hij zijn onderbroek vandaag aardig nat heeft gemaakt. Nou ja, hij zal in ieder geval zijn best doen om dat te voorkomen en bij elke onderbroek die er redelijk schoon uitziet te roepen dat die van hem is.

Marnix kijkt nog eens even goed naar alle jongens en speurt dan de rij onderbroeken af. Hij zet de stoel een beetje aan de zijkant neer en haalt het kleinste onderbroekje van het touw.

"Deze zou wel eens van jou kunnen zijn", zegt hij tegen het slankste jongetje, volgens mij past hier niemand ander uit je klas in".

Hij draait het ding binnenstebuiten en inspecteert de voorkant even heel goed. Hij ruikt er zelfs even aan.

"Ga je aan al onze onderbroek ruiken", vraagt Jan, "dat vind ik wel een beetje raar."

"Als het nou helpt om onze eigen onderbroek terug te krijgen is daar toch niks op tegen", zegt één van de jongens.

`Dat is dan mooi geregeld' denkt Marnix, die inmiddels aardig leven in zijn kruis voelt komen. Hij is wel blij dat hij zijn onderbroek weer aan heeft. Anders zou zijn stijve zich wel heel duidelijk aftekenen in zijn broek. Als hij denkt dat de meeste jongens hem niet in de gaten hebben steekt hij even heel gauw zijn hand in zijn onderbroek en zet hij zijn stijve recht omhoog. Zo valt hij het minst op. In ieder geval is hij nu wel even blij dat hij geen voorvocht produceert, anders zou hij doorweekt zijn tegen de tijd dat al die onderbroeken weer bij hun rechtmatige eigenaar terug zijn.

"Kan het kloppen dat er wel eens een druppeltje in je onderbroek komt", vraagt hij aan het slanke jongetje.

"Ja", zegt de jongen en hij krijgt een vuurrood hoofd.

"Daar hoef je je niet voor te schamen hoor", stelt Marnix hem gerust, "daar heb je nu juist onder andere een onderbroek voor".

"Waar nog meer voor dan", wil er iemand weten.

"Nou, om te voorkomen dat iedereen het heel duidelijk kan zien als je een stijve hebt", zegt Marnix.

"Zoals jij nu", zegt er eentje, die toevallig net wel keek toen Marnix zijn lul even goed deed.

"Zoals ik nu", zegt Marnix, "en zoals jij nu ook", zegt Marnix tegen de jongen die overduidelijk een tentje in zijn broek heeft. Maar om het voordeel te hebben dat je het niet erg ziet als je hem recht omhoog zet, zoals ik net deed, moet jouw piemel nog wel een beetje groeien, zo te zien. Ik denk niet dan zo'n kleine knolharde piemel zich tegen je buik aan laat drukken door een onderbroek. Maar om dat te kunnen proberen zou je eerst wel weer een onderbroek hebben."

"Schiet een beetje op dan met die onderbroeken, dan kan ik proberen of het misschien toch een beetje helpt."

Marnix gooit de eerste onderbroek naar de eigenaar. Die trekt meteen zijn broek uit om zijn onderbroek weer aan te trekken. Maar voor hij dat doet ruikt hij eerst ook nog even aan de plek waar Marnix zojuist zijn neus in heeft gestoken.

Marnix heeft goed uitzicht op wat hij doet want de jongen is voor de anderen gaan staan, zodat ze allemaal zijn billen kunnen zien en niet zijn stijve, een klein piemeltje dat parmantig schuin omhoog steekt. Ook bij hem is het duidelijk dat de onderbroek zijn stijve niet tegen zijn buik aan kan krijgen. Die blijft duidelijk in zijn onderbroek naar voren priemen en zelfs in zijn jeans, als hij die weer aan heeft. Al valt het misschien ietsje minder op dan bij de andere jongens, die nog geen onderbroek aan hebben. Die kunnen natuurlijk grotere piemels hebben maar voorlopig houdt Marnix het toch maar even op het effect van de onderbroek.

"Heb je ook bijzondere kenmerken van je onderbroek ", vraagt Marnix aan de jongen die net zo graag zijn onderbroek wilde hebben.

"Ja", zegt de jongen en begint te blozen, `er staan blauwe zeilbootjes op. Daar schaam ik me dood voor maar ik moet ze afdragen van mijn moeder voor ik nieuwe krijg."

Marnix speurt even de rij onderbroeken af en ziet er dan een eindje verderop één die aan het signalement voldoet. Hij sleept de stoel die richting uit en klimt er weer op.

Hij maakt de onderbroek los en bekijkt hem eens goed.

"Kan het kloppen dat het zeil van het bootje middenvoor geel is en niet wit, zoals de andere?"

"Zou kunnen."

Marnix keert de onderbroek binnenstebuiten.

"Zo, je hebt aardig je best gedaan om dat zeil een andere kleur te geven. Je moest er helemaal voor door het dubbele frontje heen. Aan de binnenkant zit wel een heel mooie grote gele plek."

Hij ruikt er even aan.

"Zo te ruiken heb je inderdaad goed je best gedaan."

"Ik mik heus niet precies in dat zeil hoor, dat komt toevallig zo uit. Ik moest vanochtend gewoon een paar keer wel heel erg nodig".

"Een beetje te nodig, zo te zien."

Marnix houdt de binnenkant van het onderbroekje nog even tegen zijn neus aan en ademt diep in.

"En zo te ruiken ook."

"Gelukkig had ik toen een onderbroek aan. Als het me nu zou gebeuren zou het er niet al te best uitzien. Ik trek hem voor alle zekerheid maar gauw aan".

Ook deze jongen doet een paar stappen vooruit , trekt zijn broek uit en zo snel als maar lukt zijn onderbroek aan. Marnix kan duidelijk zien dat deze ook een stijve heeft, ongeveer van het formaat als die van de vorige jongen maar dan met een heel lange voorhuid, die duidelijk naar voren wijst.

"Met zo'n voorhuid zou je niet eens goed op dat zeiltje kunnen mikken. Dan moet je echt maar afwachten waar het terecht komt."

Terwijl Marnix dat zegt kan die jongen, die blijkbaar wel weer heel nodig moest, het blijkbaar niet meer ophouden en spuit er en straaltje pis door zijn onderbroek heen op de grond. Eén klein straaltje maar. Maar er zit wel meteen een flinke natte plek in zijn onderbroek. Hij trekt gauw zijn broek op en probeert Marnix een knipoog te geven. Dat lukt niet helemaal maar de bedoeling was duidelijk.

`Dat heeft hij dus vast expres gedaan' denkt Marnix, knipoogt terug en zegt, "kom maar eens een keer langs maar als ik jou was zou ik nu maar even heel gauw gaan pissen."

"Dat is mijn onderbroek zegt de volgende", en wijst naar de enige Björn Borg, een helder rode, die er hangt, "dat weet ik zeker."

"Ik dacht anders dat die van mij was", probeert Jan.

"Jij had een heel gewone witte onderbroek aan", zegt de jongen van de Björn Borg.

"Ja, dat kan ik bevestigen", zegt Marnix.

Maar dat heeft blijkbaar verder niemand door. Alleen Jan werpt hem een verachtelijke blik toe.

"Ik heb speciaal voor ik naar deze school ging een paar van deze onderbroeken van mijn moeder gekregen, hij is echt van mij."

Marnix bekijkt hem eens goed maar kan er niets bijzonders aan vinden. Hij draait de onderbroek voor alle zekerheid ook nog binnenstebuiten maar ook daar is niets te zien. Hij steekt zijn neus even in het kruis maar ook daar is niets te beleven.

"Hij ruikt nog nieuw", zegt Marnix, "wat saai".

"Ik ben er zuinig op, ik heb hem vandaag voor het eerst aan."

"Kom dan nog maar eens terug als je hem een paar keer aan hebt gehad", zegt Marnix, misschien is er dan wat aan te beleven."

"Jij geilt echt op onderbroeken hè", zegt er iemand.

"Ja maar dan wel op onderbroeken waaraan je duidelijk kunt zien dat er iemand in heeft gezeten."

De jongen van de Björn Borg trekt zijn jeans uit om zijn onderbroek weer aan te trekken. Marnix ziet dat ze inmiddels allemaal hun schoenen al hebben uitgetrokken, zodat ze sneller hun onderbroek weer aan kunnen trekken als ze de juiste terug hebben gekregen.

Marnix heeft wel geluk dat het hoogzomer is. Alle jongens dragen alleen een T-shirt op hun jeans of op hun short, zodat hij een prachtig uitzicht heeft als ze hun broek uittrekken.

De jongen van de Björn Borg doet niet eens de moeite om een stapje naar voren te doen voor hij zijn broek uittrekt. Blijkbaar mogen zijn klasgenoten wel zien wat hij in huis heeft. En dat is dan ook wel iets om trots op te zijn. Hij heeft een prachtig slanke, rechte stijve lul van een centimeter of twaalf die bijna rechtop staat, met een aardig bosje haar erboven. Zijn voorhuid laat net een stukje van zijn donkerrode eikel zien. En daar staat een helder druppeltje voorvocht op. En hij kan nog nooit ouder zijn twaalf. Marnix' ogen worden er als het ware naar toe getrokken. Zo sterk dat die jongen het kennelijk door heeft en ook naar zijn lul kijkt. Het lijkt wel of hij ervan schrikt. Hij kijkt Marnix tenminste een beetje verbaasd aan. Marnix lacht naar hem, steekt zijn tong een stukje uit en doet alsof hij iets aflikt. Dat kan hij rustig doen zonder dat het opvalt want alle jongens kijken naar die mooie stijve lul. Behalve Jan dan want die loopt verveeld rond en houdt met een scheef oog zijn eigen onderbroek in de gaten.

Dan stapt die jongen in zijn Björn Borg en trekt hem op. Het valt meteen niet meer op dat hij een stijve heeft, doordat zijn lul strak tegen zijn buik aan wordt gedrukt. Allemaal kijken ze een beetje teleurgesteld weg, sommigen met een diepe zucht. Hadden ze ook maar vast zo'n mooie grote lul en zo'n lekker bosje haar erboven. De activiteit van de handen in de diverse broeken wordt een stukje groter. Bijna allemaal staan die jongens hun stijve piemel te bewerken.

Marnix, die er zo'n beetje van boven af naar kijkt ziet dat er meteen een heel klein donker plekje ontstaat in de helrode stof, precies op de plaats waar zijn stijve lul eindigt. De jongen ziet het zelf ook, trekt een ongemakkelijk gezicht en kijkt Marnix vragend aan. Die maakt nog een keer het gebaar met zijn tong.

Jezus wat een leuke knul' denkt Marnix en wat een ontzettend geile lul. Als hij niet gauw zijn broek weer aantrekt kom ik nog vanzelf klaar en dan lazer ik misschien wel van deze stoel af'.

Dan trekt de jongen zijn jeans weer aan en is de ban voor Marnix doorbroken. In Marnix zijn broek blijft het voorlopig nog even droog.

"Deze is vast van jou", zegt Marnix, "tegen een nogal, zeg eigenlijk maar gerust erg, dikke jongen die helemaal achteraan staat."

Marnix pakt een flinke Muchomalo van het touw, die helemaal vol staat met draken en vlammen.

"Nee hoor", roept een jongen, die helemaal niet dik is, "die is van mij."

"Die kan toch nooit van jou zijn, die is veel te groot".

"Hij is eigenlijk ook niet van mij maar van mijn broer. Ik heb hem geleend, alleen weet hij dat niet. Dus ik maakte me wel zorgen toen hij weg was."

"Hoe kon je die nou aan hebben? Die blijft toch niet zitten, je past er wel twee keer in."

"Hij had hem echt aan hoor, toen we gingen gymmen. Alleen, toen hij zijn broek uittrok zakte zijn onderbroek vanzelf ook af."

"Ik had de bovenkant over de rand van mijn broek heen geslagen, zo bleef hij hangen. Maar toen we gingen gymmen moest dat zonder onderbroek want ik kon hem moeilijk over de rand van mijn gymbroek laten hangen. Dan zou iedereen het kunnen zien"

Marnix ruikt even aan de Muchomalo, net zoals hij bij de andere onderbroeken heeft gedaan en trekt een vies gezicht.

"Deze stinkt wel behoorlijk zeg. Wat heb je daar allemaal mee gedaan?"

"Ik? Niks. Ik heb een paar geplast vandaag en toen is er misschien wel wat ingekomen."

"Hij ruikt naar ouwe pis. Dat is niet lekker, verse wel."

"Mijn broer plast vaak in bed en in bed houdt hij altijd zijn onderbroek aan. Ik heb hem vanmorgen uit zijn kamer gepikt. Daar lag hij op de grond. Ik durfde niet in zijn kast te komen. Misschien is deze dus wel nat geweest. Maar toen ik hem aantrok was hij droog hoor. Dus had ik niet door dat hij er misschien wel in geplast had.

Marnix gooit de onderbroek naar de jongen. Die ruikt er ook even aan en trekt een vies gezicht.

Marnix ziet het kleine tentje in de broek van jongen in een klap verdwijnen. Die vindt het dus ook echt niet lekker.

"Daar heb je dus wel de halve dag in rondgelopen. Ik zou hem niet meer aantrekken als ik jou was"

"Nu hoop ik maar dat ik toch nog eerder thuis ben dan mijn broer, dan kan ik hem weer in zijn kamer leggen zonder dat hij het merkt. Als hij weet dat ik hem heb gepikt zwaait er wat want hij is heel zuinig op die onderbroeken."

De jongen stopt de onderbroek in zijn zak.

"Ik ga gelijk naar huis hoor", en hij verdwijnt.

De rest blijft om te zien hoe dit allemaal gaat aflopen. Ze vinden het wel spannend.

Jammer' denkt Marnix dat heb ik eigenlijk niet zo slim gedaan want nu heb ik zijn piemel niet gezien. maar ja, niets meer aan te doen.'

"Hier heb ik er nog een waarvan het heel duidelijk moet zijn van wie hij is. Al is dat dan misschien niet zo leuk voor degene die erin heeft gezeten."

Marnix pakt de onderbroek met de poepsporen van het touw en laat die even duidelijk zien aan de hele club.

"Hij is van mij", zegt een heel timide jongetje dat bijna in huilen uitbarst.

"Hij is wel vies maar daarom hoef je nog niet te gaan huilen."

Dan komen de tranen echt.

"Anders heb ik dan nooit hoor", snikt de jongen, "maar ik moest vanmorgen na het eerste uur heel nodig poepen."

"En toen heb je in je broek gepoept", zegt er iemand een beetje treiterig.

"Nee, ik ben heel gauw naar de wc gegaan en toen ik had gepoept was er geen wc papier en toen ging de bel alweer voor het volgende uur."

"Dan had je toch even naar een andere wc kunnen gaan om je gat af te vegen."

"Nee, meneer van Dijk wordt heel kwaad als je niet op tijd komt. En toen heb ik mijn broek maar zo weer opgetrokken en toen is mijn onderbroek wel een beetje vies geworden. Maar ik hoopte dat niemand het zou merken, ook mijn moeder niet. Maar nu weet iedereen het."

"Misschien komt je moeder er niet achter", probeert Marnix hem gerust te stellen.

De jongen stopt de onderbroek in zijn zak.

"Zit er geen poep in je jeans", vraagt iemand.

"We zijn toch onder de douche geweest voor ik we ons weer aankleedden. En ik heb heus wel goed tussen mijn billen gewassen hoor."

En weer denkt Marnix `jammer hoor, weer een van wie ik zijn piemel niet heb gezien. Dat moet toch niet te vaak gebeuren.'

"Wie had er een zwarte boxer aan vandaag."

"Ik", roepen twee jongens van wie er een heel duidelijk een stijve heeft en de ander niet.

"Ik", roept Jan, die van ellende al helemaal geen stijve heeft.

"Jij moet je kop houden, Jan van Dam. We hebben net vastgesteld dat jij vandaag een witte onderbroek aan had."

"Hoe weet jij dat hij Jan van Dam heet", vraagt er iemand achterdochtig, "is dat soms een vriendje van je. Je weet onze namen toch ook niet."

"Ik weet jullie namen verder helaas niet, en Jan is echt geen vriendje van me", antwoordt Marnix, "maar als je wilt weten hoe het komt dat ik zijn naam weet moet je vooral tot het eind blijven, tot de ontknoping".

Marnix wil de spanning er een beetje in houden.

"Er zijn ook twee zwarte boxers", zegt Marnix, "dus dat kan wel kloppen, nu moeten we alleen nog uitzoeken welke van wie is.

Marnix plukt de twee onderbroeken van het touw en bekijkt ze even goed.

"Deze heeft een paar kleine witte randjes aan de voorkant", zegt Marnix, "van wie is die?"

Ze hebben allebei geen idee, zo goed hebben ze er nog nooit naar gekeken.

"Dan moeten we even verder speuren."

Marnix ruikt even goed aan allebei de onderbroeken, speciaal aan de voorkant natuurlijk.

"Daar zit niet veel verschil tussen, dus dat biedt geen uitkomst."

Marnix draait de onderbroek binnenstebuiten en steekt zijn neus er nog een keer in.

"Ook daar ruikt het naar niets. Jullie hebben allebei heel netjes gepist vandaag.

"Ik heb vandaag nog niet een keer naar de wc met nadat ik me heb aangekleed", zegt de ene.

"Ik ook niet", zegt de andere.

"Dan moeten jullie nu wel zo ongeveer barsten", zegt Marnix verwonderd.

"Nee hoor, we hebben toch een uur geleden nog gedoucht."

"En dan pissen jullie onder de douche?"

"Ja, natuurlijk. Doen jullie dat niet dan."

"Soms", zegt Marnix, die liever niet het achterste van zijn tong wil laten zien.

"Ik moest de eerste keer dat we gym hadden zo nodig dat ik echt de wc niet meer haalde na de les", zegt uitgerekend dat stuk met de rode Björn Borg, "en toen heb ik gewoon onder de douche geplast en toen deed bijna iedereen dat. En nu doen we het eigenlijk allemaal elke keer."

"Makkelijk hoor", zegt de dikke jongen, "dan hoef je tenminste een keer niet te kijken waar het terecht komt. Zeker voor mij want ik kan mijn piemel helemaal niet zien als ik plas. Mijn buik zit altijd in de weg. Ik heb mijn eigen piemel nog nooit helemaal gezien, tenminste niet zonder spiegel."

"In het begin vond ik het wel een beetje vies", zegt jongetje van de zeilbootjes onderbroek, "want bijna iedereen werd wel door iemand nat geplast. Maar het spoelde er door de douche wel weer af en toen vond ik het niet meer erg".

Marnix zou maar al te graag een keer tussen al die jongens in staan bij het douchen, dat is ook duidelijk te voelen aan zijn stijve die een beetje op en neer begint te wippen.

Maar gauw door' denkt Marnix dan is er nog en kans dat in niet in mijn broek spuit'.

Hij bekijkt de twee zwarte boxers eens goed en ziet dat er in de ene een klein wit vlekje zit met een dun sliertje eraan.

"Ik denk", zegt Marnix dat een van jullie vandaag een beetje is klaargekomen in zijn onderbroek".

"Dat moet hij dan zijn", zegt de jongen van de Björn Borg, die nu kennelijk echt los begint te komen. En hij wijst een van de twee van de zwarte onderbroeken aan.

"Leo zit zich de hele dag, in elke les met zijn hand in zijn broek af te trekken."

"Ik dacht dat niemand dat zou merken", zegt Leo, "ik schuif juist altijd zo ver mogelijk onder de tafel."

"Dat is dan verkeerd gedacht want ik zit schuin achter je en daardoor heb ik er precies goed zicht op. Ik weet ook precies wanneer je klaarkomt."

"Hoe kan jij dat nou weten."

"Nou, heel simpel. Je hebt in elke les wel een keer een hoestbui en dan haal je je hand weer uit je broek en dan ben je weer rustig tot het volgende uur. Behalve bij tekenen, dan doe je het niet."

"Dan moet ik mijn papier op zijn plaats houden dus dan gaat het niet."

"Na het eerste uur vanmorgen heb je het trouwens ook niet meer gedaan."

"Ja, dat klopt, het ging niet meer. Vanmorgen kwam, er ineens iets nats uit mijn piemel."

"Dan weet ik het wel", zegt Marnix, "dan heb je vanmorgen voor het eerst een zaadlozing gehad. En dan is het uit met de pret. Zolang je die niet hebt kun je net zo vaak klaarkomen als je wilt maar als je eenmaal echt zaad produceert lukt dat je voorlopig nog maar een keer op een dag hoor."

"Nou, dat is dan ook geen vooruitgang."

"Over een poosje gaat het wel weer vaker hoor", stelt Marnix hem gerust, "als je een paar jaar ouder bent kun je wel weer een paar keer op een dag, alleen niet meer onbeperkt. Als je zaad op is lukt het echt niet meer."

"Hoe vaak kan je dan?"

"Twee of drie keer."

"Is dat alles?"

"Nou ja, een enkele keer kan je wel vaker."

"Hoe vaak doe jij het", vraagt de rode Björn Borg.

"Meestal wel drie keer."

"En hoe vaak is je record?"

"Zes".

"Maar waarom krijg je dan elke keer een hoestbui", vraagt de zeilbootjes onderbroek aan de jongen die dan vanmorgen voor de eerste keer met een beetje nat is klaargekomen.

"Nou, als je klaarkomt begin je natuurlijk wel een beetje te hijgen en de leraren moeten natuurlijk niet merken wat ik zit te doen dus dan ga ik maar hoesten. Dat snap je toch zeker wel."

"Nee, ik heb het nog nooit gedaan."

Marnix vindt het nu tijd om het gesprek af te kappen. Zo meteen gaan ze hem nog uitleggen hoe hij zich af moet trekken.

"Dan is deze dus van Leo", zegt Marnix en hij gooit de zwarte onderbroek met de het witte vlekje naar hem toe. Leo vangt hem op, trekt zijn broek uit en stapt in zijn onderbroek. Hij heeft een lekker pikkie, klein maar al wel overal even dik en zijn halve eikeltje is bloot. Dat gaat waarschijnlijk zo makkelijk doordat hij zich al zo vaak heeft afgetrokken.

Dan moet deze dus van jou zijn zegt hij tegen de andere jongen, als Leo zijn broek weer heeft aangetrokken. Marnix ziet dat er inmiddels een wat groter tentje in diens broek zit dan bij de meeste anderen. Ook hij vangt zijn onderbroek op en begint gelijk zijn broek uit te trekken.

Zodra hij zijn rits openmaakt springt er een lange dunne piemel uit zijn gulp. Als zijn broek uit is heeft Marnix een prima uitzicht op een prachtig rechte stijve piemel van zo'n anderhalve centimeter dik en een centimeter of tien lang. Er steekt een klein beetje voorhuid buiten uit maar dat staat wel open zodat hij precies het plasspleetje kan zien. Hij staat schuin omhoog, vandaar dus dat hij zo duidelijk uitkwam in zijn broek. Hij heeft een paar heel kleine balletjes, die strak tegen zijn lichaam aan zitten. Er zit nog geen haartje op zijn buik, net als bij Leo trouwens. Dan trekt hij gauw zijn onderbroek aan. Dan valt die stijve piemel meteen een stuk minder op en als hij zijn broek ook weer omhoog heeft getrokken zie je nauwelijks meer dat er zo'n lekkere stijve piemel in zit.

Marnix heeft al visioenen van dat lekkere ding in zijn mond. Maar hij richt zich toch maar gauw weer op de overgebleven onderbroeken, in een poging om niet in zijn broek klaar te komen. Dat lukt gelukkig alweer, al was het op het randje.

"We gaan nu even naar de afdeling blauwe onderbroeken. Hier hangt een donkerblauwe met een omgekeerde Y van witte strepen. Wie is de rechtmatige eigenaar daarvan?"

Een van de jongens steekt zijn vinger op.

Hoewel er geen anderen zijn die ook vinden dat het hun onderbroek is, bekijkt Marnix hem even goed, van binnen en van buiten. Er zijn geen sporen van gebruik te zien. Dan steekt hij zijn neus even in het dubbele stukje tussen de pootjes van de witte Y. Dat zou natuurlijk de plek moeten zijn waar normaal zijn piemel zou zitten, al vindt Marnix wel dat dat heel laag zit. Hij snuift even goed maar die plek ruikt ook al naar niks.

"Je pist wel heel netjes", zegt Marnix, "hij ruikt of hij zo uit de kast komt. Volgens mij zelfs nog een beetje nieuw."

Hij kijkt nog even goed hoe het in elkaar zit want hij ziet dat er tussen die pootje van de Y een gulp zit.

"Ik had hem vandaag voor het eerst aan", zegt de jongen, "en dan ben ik er altijd heel zuinig op. Vind je hem niet leuk? Zoiets heeft niemand hier. Mijn vader brengt ze altijd mee uit Amerika. Vroeger kocht hij ze altijd gewoon hier, hij zegt dat hij ze al bijna zijn hele leven draagt maar nu kun je ze hier niet meer krijgen. Hij koopt ze altijd voor zichzelf en voor mij als hij naar Amerika gaat, Ze zijn er in van die mooie felle kleuren. Ik heb ze in rood, groen geel, blauw, zwart en nog wel meer geloof ik. Maar die gulp gebruik ik nooit, daar kom ik echt niet doorheen. Misschien later wel als ik een grotere piemel heb".

"Dat ziet er inderdaad niet heel praktisch uit. Hoe kan je in 's hemelsnaam je lul aan de ene kant door zo'n klein spleetje krijgen en dan aan de ander kant er weer uit? Dan zit er zo'n scherpe bocht in dat hij wordt afgekneld.

Marnix steekt, om het te demonstreren, zijn wijsvinger van binnenuit door de gulp en aan de andere kant er weer uit. De hele groep ligt dubbel van het lachen, zeker als Marnix zijn vinger recht omhoog steekt.

"Nu wordt mijn vinger nog niet afgekneld maar als je er zelf in zit gebeurt dat met je lul vast en zeker wel. Dus als je echt je lul erdoor steekt kan je vast niet meer pissen."

"Ik heb het wel geprobeerd hoor maar dan kan je echt niet plassen."

Marnix gooit de onderbroek naar de jongen. Die trekt zijn broek uit. Hij heeft, in tegenstelling tot vrijwel alle anderen, geen stijve. Er hangt een leuk klein piemeltje, helemaal slap over zijn ballen heen. Die zijn niet meer zo heel klein. Dat is wel een heel leuk gezicht. Hij stapt in zijn onderbroek en trekt hem op. Het pakketje van ballen en piemeltje past heel precies tussen de pootjes van de Y; het vormt er een heel leuk bobbeltje. Dan steekt hij zijn hand in zijn onderbroek, wurmt zijn vinger door de gulp heen en steekt die recht naar voren weer naar buiten.

De hele club giert nu van het lachen.

"Daar komt echt geen druppel meer door als het mijn piemel zou zijn", zegt de jongen en hij beweegt zijn vinger op en neer, alsof hij zegt `kom maar op'.

Een van de jongens pakt zijn vinger beet en doet net of hij hem aftrekt. Dan slaakt hij een paar diepe zuchten en trekt zijn vinger weer terug door de gulp. Als hij zijn hand uit zijn onderbroek trekt staat er plotseling wel een heel scherp tentje in die Jockey. Het stijve pikkie blijft precies met zijn eikeltje in de punt van de Y steken en priemt een centimeter of vijf naar voren.

De jongen die net aan zijn vinger trok pakt nu het tentje even beet en knijpt er een paar keer in. Dan schiet het puntje uit de Y en wordt het stijve piemeltje een beetje meer tegen zijn buik aan gedrukt. Het mag dan net een nieuwe onderbroek zijn, hij zit al wel behoorlijk strak.

Dan trekt de jongen zijn broek weer aan en keer de rust terug, voor even dan tenminste.

Marnix trekt de volgende onderbroek van het touw, een van drie lichtblauwe met behoorlijk grote afmetingen, tenminste voor jongens uit de brugklas.

"Deze is dan misschien wel van jou", zegt Marnix tegen de dikke jongen.

"Ik had inderdaad een blauwe aan vandaag, dus die zal dan wel van mij zijn".

Marnix bekijkt hem eens goed. Het valt hem direct op dat de voorkant, het dubbele stukje tussen de brede biezen, net iets donkerder van kleur is dan de rest. Hij pakt de voorkant even beet.

"Het is hier wel een beetje vochtig."

"Dat kan wel kloppen mijn onderbroek is meestal wel een beetje vochtig daar. Ik probeer het altijd zo goed mogelijk te voorkomen maar dat lukt heel vaak niet".

"Ik hou wel van een beetje vochtige, of zelfs natte onderbroek", zegt Marnix, "maar hoe je dit voor elkaar krijgt, dat het zo over de hele hoogte van je onderbroek in het midden vochtig wordt is mij een raadsel. Heb je dan soms een heel lange stijve die heel snel slap wordt als nog een beetje pist?"

"Nee hoor, zo'n lange heb ik niet en als hij eenmaal stijf is gaat dat echt niet zo gauw over."

"Dan moet je maar even uitleggen hoe je dat dan doet. Het mag ook straks hoor, als de rest weg is, als je het niet aan iedereen wilt vertellen."

"Ik vertel het nu liever aan iedereen, nu we toch allemaal zo'n beetje bij jou aan het biechten zijn. Ik zie de anderen altijd wel stiekem naar mijn onderbroek kijken als we ons verkleden. Jij bent echt niet de eerste die het opvalt. Ik zei toch net al dat ik mijn piemel niet kan zien omdat mijn buik in de weg zit? Ja, het puntje kan ik soms wel zien als ik me zo ver mogelijk voorover buig maar als ik dat doe kan ik natuurlijk niet plassen. Het probleem is dus dat ik niet kan zien wanneer ik klaar ben met plassen. Dat kunnen alle anderen wel. En daardoor loopt er nog wel eens wat uit als ik denk dat ik al klaar ben en als ik dan mijn onderbroek omhoog trek."

"Maar dan komt het toch in het kruis van je onderbroek terecht en niet helemaal van boven tot onder?"

"Dat is het volgende probleem. Als ik mijn piemel beetpak om te plassen wordt hij eigenlijk bijna altijd heel gauw een beetje stijf en ik moet hem echt beetpakken om te kunnen mikken, anders gaat er nogal eens wat naast. Dat gebeurt natuurlijk toch wel eens doordat ik pas kan zien waar het terecht komt als ik de straal kan zien. En als ik dan mijn onderbroek begin op te trekken voel ik eerst het elastiek langs mijn piemel gaan en als ik hem dan verder omhoog trek gaat dus de hele voorkant er langs en als er dan nog wat uitloopt is dus de hele voorkant nat."

"Dan ben jij dus degene die altijd zorgt voor een hoop nat in de wc en bij de pisbakken", zegt iemand.

"Dat is niet eerlijk", zegt een ander, "als je kijkt hoe voorzicht Marcel altijd plast kan hij het nooit zijn die de grond nat maakt want hij kruipt altijd zo ongeveer in de pisbak en bovendien, wat er in zijn onderbroek komt kan nooit op de grond komen. Je moet eens naar jezelf kijken want jij begint altijd al te plassen als nog een halve meter van de pisbak af bent. Dus als er iemand op de grond plast dan ben jij het wel."

Even is het heel stil. Niemand durft iets te zeggen omdat ze zich ervan bewust zijn dat ze allemaal wel eens wat op de grond morsen maar daar worden ze liever niet op aangesproken.

Dan gooit Marnix de onderbroek in de richting van Marcel.

Die laat zijn broek zakken en stapt eruit om zijn onderbroek weer aan te kunnen trekken. Als hij weer rechtop staat kan Marnix net zien dat hij stijve heeft. Die piemel is al wel een stukje gegroeid, al kan hij de lengte niet goed zien want doordat hij er een beetje van bovenaf naar kijkt verdwijnt een deel onder Marcel zijn buik. Maar zijn eikeltje is wel twee centimeter dik. De voorhuid zit net zo dat het eikeltje niet bloot is, precies dichtgevouwen. Het pikkie staat stijf tegen zijn buik aan, precies met de ronding mee. Het kan dus zijn dat het eigenlijk verder omhoog zou willen komen maar dat het wordt tegengehouden door die dikke buik maar het kan ook precies die ronding hebben en er strak tegenaan staan. Om dat te weten te komen zou Marcel even moeten gaan liggen. Maar hoe graag Marnix ook zou willen weten hoe het nu precies zit, want dat pikkie ziet er wel erg lekker uit en hij zou ook wel willen weten hoe lang het nu eigenlijk is en of er al haar op Marcel zijn buik zit, dat durft hij toch niet te vragen.

Marcel trekt zijn onderbroek aan en kijkt even heel verlekkerd terwijl hij hem optrekt.

"Vind je dat wel lekker".

"Wat", vraagt Marcel.

"Om die vochtige onderbroek weer te voelen, terwijl je hem aantrekt".

"Ik vind het niet speciaal heel lekker maar ik vind het ook niet erg."

"Je keek er zo tevreden bij toen het vochtige stuk weer op je buik kwam."

"Dan zal ik het misschien toch wel lekker vinden", zegt Marcel terwijl hij zijn jeans weer dicht ritst.

"Ik vind dat tenminste altijd heel lekker", zegt Marnix, "maar dat had ik, geloof ik, al gezegd. Kom maar eens langs als je wilt."

Marcel zegt niets maar begint wel te blozen.

`Die zie ik nog wel een keer contact zoeken' denkt Marnix tevreden.

Dan moeten we die twee andere blauwe maar eens gaan bekijken", zegt Marnix, "Misschien kunnen we daar verschillen aan vinden waardoor we er achter komen welke van wie is. Wie zijn de eigenaren. Twee jongens melden zich. Jan van Dam houdt zich dit keer stil. Misschien heeft zelfs hij door dat het teveel op gaat vallen dat hij bij iedere onderbroek roept dat die van hem is.

Marnix bekijkt de onderbroeken eens goed.

"Ze zijn even groot dus dat zegt niets."

Hij bekijkt de voorkanten even en ruikt eraan. Ze hebben allebei wel een paar groenachtige vlekjes in het kruis en ze ruiken een klein beetje naar pis, dat zegt dus ook al niets. Hij draait ze binnenstebuiten.

"Aha, daar zit een verschil, ze hebben, hoewel ze er vanbuiten ongeveer gelijk uitzien, een ander soort gulp. Bij deze heeft de gulp vanbinnen en vanbuiten een rechtopstaande opening en bij deze zit er aan de binnenkant een horizontale opening en aan de buitenkant een rechtopstaande. Misschien weten jullie dan welke van wie is, of pissen jullie ook nooit door de gulp."

"Ik plas wel door mijn gulp", zegt de een, "maar ik zou echt niet weten welke onderbroek van mij is."

"Ik plas niet door de gulp maar ik weet wel dat de eerste van mij is", zegt de ander.

"En hoe weet je dat dan zo goed als je die gulp toch niet gebruikt, Mark", zegt de eerste, die toch wel een beetje bang is dat hij met de verkeerde onderbroek thuiskomt.

Goeie vraag' denkt Marnix dat wilde ik ook net vragen maar de kans dat er een eerlijk antwoord komt is groter nu hij het heeft gevraagd'.

"Nou heel eenvoudig", zegt Mark, "ik probeer het wel elke dag als ik een schone onderbroek aantrek want ik zou het wel liever door de gulp willen doen. Maar het lukt niet goed mijn plasser is er net te kort voor. Alleen het uiterste puntje komt erdoor naar buiten doordat hij een paar bochten moet maken en dan ben ik bang dat ik toch mijn broek weer nat maak want het moet ook nog door de gulp van mijn jeans heen. "

"Wat maakt dat nou uit zegt de andere jongen. Je kunt toch net zo goed met je andere hand de rand van je onderbroek naar beneden houden, dan staat meteen de gulp van je broek ook een beetje beter open, zodat het makkelijker gaat."

"Dat doe ik ook altijd maar laatst ging het niet helemaal goed, of liever helemaal niet goed."

"Hoezo?"

Nou, tijdens de vakantie schoot een keer mijn onderbroek onder mijn vingers vandaan terwijl ik stond te plassen."

"Kicken. En toen?"

"Toen waren de stortbak, de muur achter de wc, mijn T-shirt, mijn broek en mijn onderbroek nat. Ik was zo verbaasd dat het even duurde voor ik door had wat er was gebeurd en toen was mijn onderbroek dus echt zeiknat. Het zat nog net niet tegen het plafond."

De hele groep barst in lachen uit.

"Ja, lach maar. Ik kon wel huilen. Ik ging naar mijn moeder om te zeggen wat er was gebeurd en die begon al net zo hard te lachen als jullie. Ze kwam niet meer bij. Ze plaste in haar broek van het lachen. Het kletterde op de grond. Toen lachte ze eerst niet meer maar even later begon ze nog harder te lachen. We gingen allebei schone kleren aantrekken en toen heeft ze de badkamer en de keuken schoongemaakt."

"Hoefde je niet onder de douche", vraagt een van de jongens, "als ik vroeger wel eens in mijn broek plaste, toen ik heel klein was hoor, werd ik altijd meteen onder de douche gezet."

"Mijn moeder droogde me alleen maar een beetje af met het droge stuk van mijn onderbroek en dan stuurde ze me weer naar school", zegt Marnix.

"Dus jij plaste ook in je broek."

"Wel eens."

"Toen je al op deze school zat?"

"Nee, heel lang geleden, in de groep een of twee van de basisschool. Maar ik deed het expres."

"Wie plast er nou expres in zijn broek?"

"Wil je het echt weten?"

"Ja."

"Nou, ik plaste niet echt expres in mijn broek maar ik liet er een klein beetje in lopen omdat ik het gewoon lekker vond als het een beetje nat was in mijn kruis maar soms mislukte het en dan kwam er zoveel in mijn broek terecht dat je het kon zien. En dan werd ik naar huis gestuurd om schone kleren aan te trekken."

Blijkbaar is het een onderwerp dat veel van de jongens wel aanspreekt want de activiteit van de handen in de diverse broeken neemt aanzienlijk toe.

"Doe je het nog wel eens", vraagt de jongen van het ongelukje.

"Echt in mijn broek pissen niet. Maar een beetje in mijn onderbroek laten lopen wel. Ik vind het nog steeds een heel lekker gevoel als mijn lul en mijn ballen in het nat zitten."

"Weet je, ik vond het eigenlijk ook niet eens zo'n heel vervelend gevoel", zegt de jongen van het ongelukje, "ik ben een hele tijd op mijn kamer blijven zitten voor ik schone kleren aan heb getrokken. Pas toen het een beetje opdroogde heb ik een schone broek aangedaan. Toen was het niet meer zo lekker. Ik had wel de hele dag een stijve. Tijdens het eten begon mijn moeder elke keer weer een beetje te lachen als ze naar me keek. Toen we net klaar waren maar nog wel aan tafel zaten vertelde ze wat er was gebeurd en toen kregen we allemaal de slappe lach, wel een uur lang en natuurlijk plaste mijn moeder weer in haar broek en mijn zusje ook. Die twee plassen bijna altijd in hun broek als ze hard moeten lachen.

En nou probeer ik dus elke ochtend als ik mijn onderbroek aantrek of ik al door mijn gulp kan plassen want dan kan zo'n ongeluk in ieder geval niet meer gebeuren. En daardoor weet ik precies wat voor gulp mijn onderbroek vandaag heeft."

Marnix gooit de onderbroek naar Mark. Ook Mark trekt zijn broek uit. Er komt een lekker dun stijf piemeltje tevoorschijn, met een tuutje voorhuid erop. Hij heeft een paar balletjes die ook al wel een beetje groter zijn dan de knikkertjes van de meeste jongens uit de klas. Er zit een leuk tentje in zijn onderbroek als hij die weer aan heeft.

"Weet je wat je dan beter kunt doen", vraagt de jongen van de andere blauwe onderbroek.

"Nee."

"Je hele hand door je gulp naar binnen steken. Dan pak je je piemel en je ballen beet en haal je ze door je gulp naar buiten. Dan blijft je onderbroek beter tegen je buik aan zitten en dan kan je misschien wel door je gulp plassen. Zo doe ik het tenminste altijd."

"Ik zal het eens proberen. Maar als je dat altijd zo doet wist je toch zeker wel wat voor gulp er in je onderbroek zat?"

"Daar let ik nooit zo erg op. Ik wist het echt niet meer."

De jongen van de andere blauwe onderbroek vangt de zijne ook op en trekt zijn short uit. Zijn stijve pikkie is iets langer dan dat van de vorige maar zijn balletjes zijn nog wel heel klein en ook hij is nog helemaal glad; geen haartje bij zijn piemel te bekennen.

"Jouw piemel is ook wel een beetje langer dan die van Mark", zegt Marnix, "dus daardoor gaat het bij jou ook makkelijker als je alles door je gulp naar buiten haalt."

"Maar als hij slap is, is hij volgens mij net zo groot, tenminste als ik begin te plassen, dus dat maakt niet zoveel uit. Tegen de tijd dat ik klaar ben is hij meestal wel stijf geworden. Heel vaak ook voordat ik klaar ben."

"O, daarom moet je zeker zo vaak naar de wc", zegt iemand.

"Ja. Maar volgens mij zijn er wel meer die daar last van hebben."

"Waarom sta je er eigenlijk altijd zo vreemd bij met plassen", vraagt Mark, "je houdt je benen altijd zo raar tegen elkaar aan."

"Nou, ik moet altijd mijn broek helemaal losmaken, anders krijg ik hem niet door allebei mijn gulpen naar buiten en dan zakt hij helemaal af. Hij blijft gewoon niet hangen. Voor ik naar deze school ging heb ik thuis een hele poos geoefend hoe ik dat moest doen want met de open dag had ik gezien dat ze hier niet zoveel wc's hadden met deuren ervoor, zoals op de basisschool. En één keer ging er toen een beetje in mijn jeans, toen ik het door de gulp van mijn onderbroek en die van mijn jeans probeerde, zonder het bovenste knoopje los te maken. Ineens zat mijn broek in de straal. Dus ik wist wel zeker dat het zo niet moest."

"Was je moeder niet boos", vraag iemand.

"Nee, die was niet thuis en tegen de tijd dat ze terugkwam was het allang weer opgedroogd en je zag er niets meer van. Het was maar een beetje hoor. Ik had niet echt in mijn broek geplast."

"Jongens", zegt Marnix, "we zijn nu, geloof ik, aan de witte onderbroeken toe. Dat zal nog wel een beetje moeilijker worden want die lijken meestal nog veel meer op elkaar dan wat we tot nu toe hebben gehad. Enig idee van wie deze kan zijn?"

Marnix pakt er een van het touw.

"Van mij", zegt Jan van Dam meteen.

Hij gaat het vast proberen bij alle vier de onderbroeken die niet van hem zijn' denkt Marnix maar ik zal hem krijgen. Die van hem bewaar ik toch mooi voor het laatst'.

"Nu ik hem van dichtbij bekijk", zegt Marnix, "zie ik pas dat hij niet alleen maar wit is. Er zitten, heel vaag nog, kleine roze bloemetjes op."

"Dan is hij toch niet van mij", roept Jan gelijk, "je denkt toch zeker niet dat ik een meiden onderbroek aantrek."

"Ik heb toch ook niet gezegd dat hij van jou is", zegt Marnix, "dat was je eigen idee."

Marnix ruikt even een de onderbroek, draait hem binnenstebuiten en steekt zijn neus er nog een keer in.

"Hij ruikt alleen maar naar iets van zeep of zo", dus hij is wel van iemand die heel netjes pist. En er zit geen gulp in."

"Dan is hij van mij", zegt een van de jongens, "ik vind het verschrikkelijk maar ik moet van mijn moeder de onderbroeken afdragen waar mijn zus niet meer in past. Deze gaat nog maar bij sommige zijn de bloemetjes nog heel duidelijk te zien. Maar die trek ik nooit aan als we gym hebben."

"Daarom ga je zeker altijd op een wc plassen en niet bij een urinoir", zegt Mark.

"Ja", zegt de jongen "maar niet alleen daarom. Je snapt toch zeker wel dat ik mijn piemeltje helemaal niet door de gulp van mijn jeans naar buiten kan krijgen. Ik moet altijd mijn broek en mijn onderbroek laten zakken en ik zou wel eens willen weten wat jullie zouden doen als ik dat bij een urinoir deed, of de jongens uit de hogere klassen, als ze mijn blote billen zien."

Niemand zegt iets. Ook Marnix weet niet goed wat hij moet zeggen. Hij gooit de onderbroek dus maar naar de jongen toe. Ook die trekt, ondanks zijn kleine piemeltje, net als de anderen zijn broek uit. Marnix realiseert zich dat de jongens uit zijn klas het natuurlijk allang weten als hij echt zo'n kleintje heeft want ze zien dat natuurlijk altijd met douchen na de gym.

Marnix schrikt wel een beetje van wat hij ziet. Zo'n kleintje heeft hij echt nog nooit gezien. Het lijkt wel een beetje dik uitgevallen draadje. Het is misschien maar een halve centimeter dik. Je ziet zelfs niet waar zijn eikeltje begint, het is echt overal even dik. Het is maar iets meer dan twee centimeter lang en eronder zit, zo te zien, alleen maar een huidplooitje, zonder balletjes erin.

"Jeetje man, dat er wel heel bijzonder uit".

Hij bedoelt natuurlijk wel `heel klein' maar dat wil hij niet zeggen.

"Maar daar zal de schoolarts wel naar kijken, die komt altijd ergens in de loop van het eerste jaar hier. Heb je echt geen ballen".

"Nee".

"Dat had de schoolarts op de basisschool dan toch ook allang moeten zien."

"Als de schoolarts kwam hield mijn moeder me altijd thuis, daar wilde ze niet naar toe."

"Als ik jou was zou ik dan deze keer niet zeggen dat de schoolarts komt en er zonder je moeder naar toe gaan", zegt Marnix, "want nu is er nog iets aan te doen, je ballen tevoorschijn halen, maar als je daar nog langer mee wacht zou het wel eens te laat kunnen zijn.

De jongen knikt en mompelt, "ja meneer."

"Ik ben geen meneer, ik zit hier ook maar op school hoor."

De rest is er een beetje stil van, hoewel ze het in de paar weken dat ze op deze school zitten natuurlijk allang hebben gezien.

Maar het is natuurlijk Jan van Dam die de stilte doorbreekt, terwijl de jongen zijn onderbroek aantrekt.

"Jacques heeft het kleinste piemeltje ter wereld", roept Jan, "en hij heeft nog geen ballen ook, looser."

"Heb jij alle lullen te wereld nagemeten", zegt Marnix.

"Nee natuurlijk niet, dat zie je toch zo."

"Weet je wie een looser is", vraagt Marnix, "degenen die anderen pesten met iets waar ze helemaal niets aan kunnen doen."

Inmiddels heeft Jacques zijn onderbroek en zijn broek alweer aan. Hij kijkt Marnix even dankbaar aan.

"Er hangt daar, helemaal aan de zijkant nog een rooie en die is van mij". Zegt een van de jongens.

Dan doen we die eerst nog even en bewaren we de moeilijkste voor het laatst", zegt Marnix.

Hij schuift de stoel op de goede plek en klimt er op.

Het is een donkerrode onderbroek met twee rechtopstaande blauwe biezen aan de voorkant. Daar zal de gulp wel achter zitten. Terwijl Marnix hem goed bekijkt komt het stukje tussen de blauwe biezen in zijn geheel naar voren. Die blijken alleen maar aan de boven- en de onderkant vast te zitten. Hij steekt zijn hand erin en die komt er aan de andere kant weer uit. Dat vonden ze allemaal wel leuk want er wordt hard gelachen. Marnix trekt zijn hand weer terug en snuffelt even aan de voorkant. Die ruikt eigenlijk nergens naar. Er is trouwens ook niets te zien, geen wonder in dat rood. Dan draait hij hem binnenstebuiten. Precies op de plek waar aan de buitenkant de blauwe biezen eindigen , van bovenaf gerekend dan, zit er in de binnenkant een horizontale spleet, een soort van brievenbusje. De binnenkant ziet er net zo uit als bij die ene blauwe onderbroek. Marnix drukt het stukje onder de spleet tegen zijn neus. Dat ruikt een heel klein beetje naar pis.

"Je verliest wel eens een druppeltje in je onderbroek. Dat ruikt wel lekker maar er is helaas niets van de te zien in zo'n rode onderbroek."

"Er hangt toch altijd nog wel een druppel aan je piemel als geplast hebt."

"Soms wel meer dan een druppel", zegt Marnix, terwijl hij Jan van Dam aankijkt.

Die kijkt gauw de andere kant uit.

"Piept je lul hier niet uit als je een stijve krijgt", vraagt Marnix.

"Bijna altijd. Maar dat is niet erg hoor want hij blijft meestal wel achter dat dubbele voorstukje zitten. En als hij er niet in blijft zitten is het ook niet erg. Soms, als ik zit gaat hij eerst een beetje naar de zijkant en dan steekt hij uit mijn gulp. Dan kan ik er nog makkelijker bij."

"Hoezo", vraagt Marnix.

"Nou, ik heb in allebei de zakken van mijn broeken een gat in de zakken gemaakt en dan kan ik zo mijn stijve piemel beetpakken. Als hij er naar links uitsteekt stop ik mijn hand in mijn linker zak maar als hij naar rechts gaat kan ik er vanaf de andere kant bij. En als hij rechtop staat kan ik er van allebei de kanten bij."

"Zit je je dan de hele dag af te trekken?"

"Nee hoor alleen maar een beetje te spelen maar niet de hele dag hoor. 's Avonds in bed wel en dan zijn ze wel handig hoor, deze onderbroeken. Een paar weken terug, op de avond voor de eerste dag op deze school, lag ik me in bed af te trekken en toen kwam er ineens iets nats uit mijn stijve piemel. Het droop op mijn buik en dat vond ik eigenlijk wel een beetje vies. En nu trek ik bijna altijd zo'n onderbroek aan als ik naar bed ga. Als het dan nat wordt dan zit het tussen de voorkant en de binnenkant en dan zit het niet op mijn buik en ik kan toch gewoon mijn blote piemel beetpakken, zowel met rechts als met links. Ik heb het, met andere onderbroeken, wel geprobeerd terwijl ik mijn piemel vast had door mijn onderbroek heen maar dan is het lang niet zo lekker."

Marnix snuift nog een keer de heerlijke geur op van het kruis van die bijzondere onderbroek en dan gooit hij hem naar de eigenaar, die inmiddels zijn broek al heeft uitgetrokken om zijn onderbroek weer aan te doen.

Die jongen heeft ook een echt lekkere stijve piemel, al wel bijna een lul. Hij lijkt nog net iets langer dan die van de jongen van de Björn Borg maar dat kan ook gezichtsbedrog zijn omdat deze nog een aardig stukje dunner is. Hij staat bijna recht omhoog, nog net niet tegen zijn buik aan. Hij is een klein beetje krom naar voren toe. Zijn voorhuid steekt een stukje buiten zijn eikeltje uit maar staat wel een beetje open, zodat je net de kleur van zijn eikeltje kunt zien, mooi roze. Links en recht van zijn stijve zitten er een paar haartjes op zijn buik. Misschien zitten er ook wel een paar haren boven zijn piemel maar dat kun je niet goed zien doordat die stijve ervoor staat. Hij heeft nog wel heel kleine balletjes, die strak tegen zijn lichaam aan zitten. Blijkbaar hoeven je ballen nog niet te zijn gegroeid om toch al nat klaar te kunnen komen. Marnix neemt tenminste aan dat de nattigheid die eruit uit zijn piemel komt wel beetje sperma is. Maar misschien waren zijn balletjes eerst nog wel kleiner.

Als hij zijn onderbroek weer aan heeft zie je precies zijn eikeltje in de stof van de rode onderbroek priemen, bijna onder het elastiek. Doordat zijn stijve zo recht omhoog staat viel die in zijn broek niet zo erg op, zoals bij de meeste anderen, met hun vooruitstekende piemeltjes. Deze stond echt recht omhoog en daardoor had je niet zo goed door dat het zijn lul was die een kleine uitstulping op die plek in zijn broek veroorzaakte. Helaas is er nog minder van te zien als hij ook zijn bovenbroek weer aan heeft.

Marnix schuift de stoel weer zo dat hij bij alle drie de witte onderbroeken kan die er nog hangen.

"Van wie is deze."

"Van mij", probeert Jan weer.

"Hoe kan je dat nou weten, ze lijken alle drie sprekend op elkaar", zegt een ander jongen, "beschrijf eerst maar eens even wat je precies ziet."

"En ruikt", vult een ander aan, die er kennelijk echt plezier in begint te krijgen.

Marnix houdt de onderbroek even op.

"Ik kan aan de buitenkant geen sporen van gebruik vinden."

Hij steekt zijn neus erin.

"Je kunt ruiken dat er iemand in heeft gezeten maar verder niets."

Dan keert hij hem binnenstebuiten en bekijkt hem eens heel goed.

"Er zijn een paar druppeltjes in terecht gekomen, ik denk na elke keer pissen één. Ik denk dat de eigenaar van deze onderbroek vandaag drie keer heeft gepist."

"Dan is hij van mij", roepen drie jongens, onder wie Jan van Dam natuurlijk.

"Dat helpt dus ook al niet", zegt Marnix, terwijl hij zijn neus in de drie gele vlekjes drukt, "het ruikt bijna naar niets. Hier moet nog even in door gedruppeld worden voor het echt lekker gaat ruiken. Eens even kijken of de constructie van de gulp uitkomst biedt."

Hij probeert de gulp open te krijgen om er zijn hand, of tenminste een paar vingers doorheen te kunnen steken.

"Het is een rare gulp. De linker en de rechter flap zijn zo klein dat er bijna geen spleet is."

Hij probeert nu echt zijn vingers erdoorheen te krijgen maar dat lukt niet.

"Hij is bijna helemaal dichtgenaaid."

"Dan is hij van mij", zegt één van de drie, "mijn moeder heeft een hele stapel van deze onderbroeken gekocht. Ze zullen wel lekker goedkoop zijn geweest. Maar mijn piemel stak er altijd door naar buiten. Er kwam eerst nooit een druppeltje in hoor, ze bleven heel mooi schoon. Die druppels kwamen gewoon in mijn jeans. En toen heb mijn moeder gevraagd om die gulpen een beetje dicht te naaien want mijn broeken deden soms een beetje zeer aan mijn piemel. Die jeans is zo ruw."

"Volgens mij heeft je moeder deze in ieder geval helemaal dicht genaaid", zegt Marnix, terwijl hij naar een opening zoekt.

Dan vindt hij helemaal onderin toch een klein gaatje.

"O nee, hier zit een opening maar daar krijg je hem vast niet doorheen."

"Ze dacht dat dit wel genoeg was. Maar vrouwen hebben dus niet veel verstand van piemels want die opening zit veel te laag en hij is zo klein dat ik zelfs de mijne er niet doorheen krijg."

Marnix krijgt met veel moeite zijn pink erdoorheen; zijn wijsvinger is er al te dik voor.

"Dat is wel zo ongeveer mijn piemel, als hij stijf is tenminste. Maar ik krijg mijn vingers er niet doorheen om mijn piemel te pakken dus lukt het niet."

Marnix gooit de onderbroek naar de eigenaar. Die trekt zijn broek uit en dan komt er inderdaad een stijf piemeltje tevoorschijn dat ongeveer de afmetingen van Marnix' pink heeft. Er is geen haartje bij te bekennen en ook geen voorhuid trouwens. Deze jongen is besneden. Zijn donkerrode eikeltje geeft bijna licht. Het valt wel heel erg op. Hij heeft niet meer van die heel kleine balletjes maar ze zitten wel strak tegen zijn lichaam aan.

"Ik wil wel geloven dat het niet zo'n erg lekker gevoel was als je blote eikel tegen je jeans aan kwam", zegt Marnix.

`Jammer van dan lekkere pikkie dat hij besneden is' denkt Marnix.

De jongen probeert nog even om zijn stijve piemel door de gulp heen te krijgen. Maar zelf met de hulp van twee van zijn vriendjes lukt het niet.

Dan trekt hij zijn jeans weer aan.

"De laatste twee lijken ook wel weer heel erg op elkaar", zegt Marnix.

Hij doet net of hij het papier dat boven een van de twee uitsteekt, met de tekst dat de eigenaar ervan wel meer kan vertellen over waarom al die onderbroeken hier hangen, niet heeft gezien. Marnix pakt de onderbroek zonder het papier.

"Van wie is deze?"

"Van mij", roepen de twee laatste zonder onderbroek.

Natuurlijk probeert Jan van Dam het weer.

"Dan zal ik maar weer een getailleerde beschrijving geven want het zijn precies dezelfde, van de Hema. Die heb ook heel vaak gedragen, ik herken ze uit de verte.

De eigenaar van dit exemplaar is af en toe wel een beetje lek, zo te zien. Er zitten op verschillende plekken nogal behoorlijk gele vlekken in, links, rechts en aan de boven- en de onderkant. Het ziet er heel feestelijk uit. En het begint ook al lekker te ruiken", zegt Marnix, terwijl hij neus in de voorkant van de onderbroek begraaft, het ziet ernaar uit dat dit niet per ongeluk is gebeurd."

Hij keert de onderbroek binnenstebuiten.

"Kijk, hier is het nog veel beter te zien, deze is echt van een hobbyist en die heeft dezelfde hobby als ik."

"Gatver, je gaat toch niet expres vlekken in je onderbroek maken", zegt Jan van Dam, `dan is hij niet van mij hoor."

"Waarom niet", zegt Marnix en hij krijgt bijval van een paar jongens.

"Ik doe zoiets in ieder geval niet", zegt Jan.

"Ik wel", durft de andere jongen nu te zeggen, "en dat is een erg lekker gevoel en als ik er 's avonds als ik hem uittrek nog even goed naar kijk en aan ruik heb ik meteen een gigantische stijve."

"Dat kan helemaal niet", zegt Jan, "je hebt maar een klein piemeltje dus dat kan nooit gigantisch groot worden."

"Ik bedoel ook niet gigantisch groot, ik bedoel gigantisch stijf. Zo stijf als dat achterlijk lange ding van jou nooit kan worden in ieder geval."

Die zit. Jan is meteen stil.

"En trouwens", zegt die jongen, "ik kan ook veel beter en meer klaarkomen dan jij."

"Daar geloof ik niks van", zegt Jan, "met zo'n mini piemeltje."

"Nou kijk dan maar."

De jongen trekt zijn broek omlaag en stapt eruit. Het is één van de jongens die hun onderbroek niet hebben aangetrokken maar in hun zak hebben gestopt. Zijn pikkie staat schuin omhoog. Het is een centimeter of acht lang en bijna twee centimeter dik, schat Marnix vanuit de verte. Het ziet er net zo dik uit als die van de jongen met de rode Björn Borg maar omdat hij aardig wat korter is lijkt het waarschijnlijk een beetje dikker. Het pikkie wipt geregeld een stukje op. Erboven zit een leuk bosje haar, dat wel wat korter is dan dat van Jan maar wel veel groter. Zijn ballen, tussen nog klein en al een beetje groter in, zitten, natuurlijk ook bij hem, strak tegen zijn lichaam aan.

"Toevallig ben ik heel erg geil geworden van al die onderbroeken en van wat hij", hij wijst naar Marnix, "ermee deed."

Hij pakt zijn stijve tussen duim en wijsvinger beet en begint heel zachtjes zijn voorhuid naar beneden te trekken en weer terug. Je ziet zijn eikeltje bij elke keer trekken een stukje groter worden en de kleur verandert van roze naar donkerrood.

De jongens staan allemaal gespannen toe te kijken maar Marnix heeft, doordat hij op de stoel staat het beste uitzicht.

Het duurt niet lang of de jongen begint een stuk sneller adem te halen. Dan stokt zijn adem en spuit er met een grote boog een straal zaad uit zijn piemel. Het ligt nog niet op de grond of de volgende straal spuit eruit, al is het dan met iets minder kracht. Na vijf , zes stralen ligt er, tot ruim een meter voor hem, een hoeveelheid dik wit zaad op de grond waar menig volwassen man jaloers op zou zijn. De laatste druppels vallen tussen zijn voeten. Even daarna begint hij pas weer normaal te ademen.

De kreten van verbazing van zijn klasgenoten zijn niet van de lucht. De meesten roepen dat ze nog nooit iemand zo veel hebben zien spuiten en zo ver en met zulk dik, wit zaad. In werkelijkheid zijn de meesten natuurlijk nog nooit klaargekomen, althans niet nat en misschien hebben ze ook nog nooit iemand klaar zien komen. Maar dat doet er verder niet toe; het was indrukwekkend.

Het stijve pikkie van de jongen wordt nu snel slap, al wordt het vrijwel niet kleiner. Hij heeft dus helemaal niet zo'n mini piemeltje als Jan suggereerde. Hij trekt zijn onderbroek en zijn broek aan. Deze voorstelling is voorbij.

"Dan is deze dus van jou", zegt Marnix tegen Jan.

"Dat zal dan wel."

"Hé, er zit een briefje in", zegt Marnix terwijl hij hem van het touw haalt.

Dat hebben ze allemaal natuurlijk allang gezien en ze willen nu wel eens weten wat er precies op staat.

"Vraag maar even aan de eigenaar van deze onderbroek waarom dit hier allemaal hangt", leest Marnix voor.

"Hoe zou ik dat nou moeten weten", zegt Jan.

"Die onderbroeken zijn niet uit zichzelf aan dat touw gaan hangen", zegt iemand.

"En dat briefje zat er vast niet voor niets in", zegt iemand anders.

"Vertel ik het of doe je het zelf", zegt Marnix nadat het even stil is geweest.

"Ik doe het wel zelf", zegt Jan met een diepe zucht.

Hij vertelt dat hij de onderbroeken van de jongens van 4 VWO heeft gepikt terwijl die onder de douche stonden en dat die ze weer uit zijn tas hadden gehaald terwijl hij op het sportveld was.

"Deze onderbroek is trouwens wel behoorlijk nat in het kruis", zegt Marnix, "ik ben eigenlijk best benieuwd hoe dat zo komt."

De rest van de groep reageert instemmend, dat willen ze ook wel weten.

"Je had natuurlijk al in je broek geplast toen je op het voetbalveld zei dat je moest plassen", zegt een van de jongens.

"Heus niet", zegt Jan, "ik ben geen baby meer."

"Maar toch is deze onderbroek aardig nat", zegt Marnix.

"Ik moest ineens heel erg nodig plassen toen we aan het voetballen waren en toen ging ik naar de kleedkamer. Daar stonden de jongens van 4 Havo. Ze stonden net hun onderbroeken weer aan te trekken die ze uit mijn tas gepikt hadden en toen werd ik een beetje bang."

"En toen heb je het van angst in je broek gedaan."

"Nee", zegt een van de jongens, "dat denk ik niet want heb gezien dat Jan heeft staan plassen op het veld toen hij weer naar buiten was gekomen. Hij greep zijn broekspijp beet, tilde die een stukje op, en toen hing dat lange geval van hem langs zijn been en zo heeft hij geplast."

"Dat klopt", bevestigt Marnix, dat hebben wij met z'n alleen ook gezien, heel duidelijk zelfs."

"Ik hoefde van schrik ineens niet meer", zegt Jan, `en ik was bang dat ze met me mee naar de wc zouden gaan. Dus toen ging ik gauw weer naar buiten en toen ik net weer op het veld was moest ik ineens weer zo nodig dat ik in mijn broek begon te plassen. Toen stak ik mijn hand in de pijp van mijn broek en haalde mijn lul uit mijn onderbroek en toen heb ik op het veld geplast. Maar mijn onderbroek was al wel een beetje nat geworden en ik plaste ook over mijn hand toen ik mijn lul naar buiten haalde. Dat was best vies."

"Ik vond het wel een leuke voorstelling", zegt de jongen van 1C die het had gezien.

"Wij ook", zegt Marnix.

"Jullie hebben allemaal staan kijken terwijl ik stond te plassen", roept Jan beledigd.

"Nee hoor, wij zaten met z'n allen te kijken", zegt Marnix.

Dat maakt Jan nog bozer.

"Pas maar op", zegt Marnix, "straks pis je nog in je broek van kwaadheid."

"En dan heb je echt een probleem", zegt de jongen die het had gezien, "want je sportbroek is ook al niet droog meer, dat was duidelijk te zien toen je weer terugkwam in het spel. Dus dan heb je echt niets droogs meer om aan te trekken."

"Zoveel kan het nooit geweest zijn", zegt Jan, "je kunt het nooit in mijn sportbroek gezien hebben."

"Dat zou toch best eens kunnen", zegt Marnix, "moet je maar eens kijken hoe nat die onderbroek van jou nog steeds is, terwijl hij toch al meer dan een uur de tijd heeft gehad om een beetje te drogen."

Marnix pakt de onderkant van de onderbroek stevig beet en wringt hem uit. Er loopt net geen straaltje uit maar wel een hele rij druppels.

"Die kun je zo weer aan", zegt Marnix, "het ergste is er nu wel weer uit."

Hij stapt van de stoel af en geeft Jan zijn onderbroek terug.

Die stopt hem gauw in zijn zak.

"Trek je hem niet aan", vraagt iemand.

"Ik ga niet in een natte onderbroek rondlopen. En bovendien, die rot jongens uit 4 VWO hebben hem vast zo nat gemaakt want het was helemaal niet zo erg."

"Dat haal je nu je sportbroek uit je tas", zegt de jongen die Jan had zien plassen, "dan kun je zien dat die ook goed nat is en dat je wel degelijk zelf je onderbroek zo nat hebt gemaakt."

Jan pakt de broek uit zijn tas. De jongen die hem uitdaagde pakt hem gelijk uit zijn handen.

"Hier moet je voelen hoe nat die is".

Hij geeft het broekje aan de volgende. Jan probeert het te pakken maar dat mislukt. De broek gaat de hele groep rond zonder dat Jan hem te pakken krijgt. Iedereen heeft even goed kunnen voelen hoe nat het ding nog steeds is voordat Jan hem eindelijk uit de handen van de laatste grist. Hij stopt hem vlug terug in zijn tas.

"Waarom heb je onze onderbroeken eigenlijk gepikt", vraagt Marnix.

"Zomaar."

"Wat wilde je er dan mee doen", vraag iemand.

"Niks."

"Waarom pik je onderbroeken om er niks mee te doen?"

"Ik had in elke onderbroek een keer willen plassen en ze dan bij de volgende gymles weer terug willen leggen in de kleedkamer."

"Waarom?"

"Omdat die jongens ervoor gezorgd hebben dat mijn broek nat is geworden."

"Volgens mij heb je dat toch echt zelf gedaan", zegt Marnix.

"Ja, maar als jullie niet in de kleedkamer waren geweest was ik gewoon gaan plassen en was niets gebeurd.

"En als jij die onderbroeken niet had gepikt was het ook niet gebeurd. Dat van in onze onderbroeken pissen heb je er later bij verzonnen. Of misschien vind je het juist toch wel leuk om in je broek te pissen maar durf je het niet in je eigen broek te doen omdat je mammie anders wel eens boos zou kunnen worden."

Jan pakt boos zijn tas en loopt weg.

"Eindelijk", verzucht er iemand, "misschien heeft hij nu zijn lesje geleerd en is hij niet meer zo vervelend tegen iedereen, dankzij de jongens van 4 VWO."

"Graag gedaan", zegt Marnix.

De jongens van 1C staan op een kluitje om Marnix heen.

"Hé", zegt de jongen met al die gele vlekken in zijn onderbroek als Marnix weg wil lopen, "zo kom je niet van ons af. Jij hebt ons bijna allemaal nu bloot gezien, met een stijve en een paar heb je ook klaar zien komen. Nu willen we jou ook zien. In ieder geval wil ik je onderbroek zien. Je zei dat je dezelfde hobby hebt als ik dus wil ik het resultaat van een dag bij jou ook wel eens bekijken."

Hij begint aan Marnix zijn broek te sjorren en er komen nog een paar handen bij van andere jongens die Marnix ook wel uit willen kleden.

"Ik wou mijn broek wel graag heel laten. Als je even wacht trek ik hem zelf uit.

Marnix maakt zijn rits los en laat zijn broek zakken. Hij gooit hem zo ver mogelijk weg over de jongens heen om ervoor te zorgen dat hij niet vies wordt als ze er allemaal overheen lopen.

De jongen van de gele vlekken gaat op zijn knieën voor Marnix zitten om de zaak eens goed te kunnen bekijken. De rest gaat in een halve kring om hen heen staan, zodat ze allemaal wel wat kunnen zien.

"Zo", zegt de jongen, "jij gaat aardig tekeer in je onderbroek. De vlekken in jouw onderbroek zijn wel een heel stuk groter dan die in de mijne."

"Dat is natuurlijk niet zo verwonderlijk. Mijn onderbroek is ten eerste een stukje groter dan die van jou, dus gaat er meer in en ten tweede heb ik inmiddels al meer dan twaalf jaar ervaring, zodat ik de techniek aardig onder de knie begin te krijgen."

"Doe je het al zo lang?"

"Sinds ik net uit de luiers was."

"Ik ben er pas in de grote vakantie mee begonnen. Toen moest ik een keer zo nodig, terwijl ik een spelletje zat te doen op de computer, dat ik de wc niet meer haalde en toen ging er een flinke scheut in mijn broek. Dat vond ik eigenlijk best een lekker gevoel en toen ik naar bed ging heb ik mijn onderbroek eens goed bekeken en toen kreeg ik meteen stijve piemel toek ik het resultaat zag en eraan rook."

De jongen drukt zijn neus tegen Marnix' onderbroek, op de plek waar de grootste gele vlek zit, die begint net onder de band, aan het eind van zijn stijve die zich ook nu duidelijk aftekent en loopt bijna door tot aan zijn ballen. Het gaat dan verder aan de zijkant van zijn ballen, in zijn liezen

"Het ruikt maar een heel klein beetje", zegt de jongen, "maar het is al best lekker."

"Om het sterker te laten ruiken moet je het een paar keer doen", zegt Marnix en tegelijk laat hij een klein straaltje los in zijn onderbroek. De jongen voelt het meteen aan zijn neus en wrijft die er nog even goed tegenaan. Dan bekijkt hij even van een afstandje wat Marnix heeft gedaan.

"Je kunt je lul er nu een beetje doorheen zien op de plek waar het nat is geworden", zegt de jongen en drukt zijn neus er weer tegenaan, "op die plek ruikt het nu naar niets."

"Pas op, zo meteen kom ik nog klaar als je je neus tegen mijn stijve aan blijft drukken."

"Dat is nu juist de bedoeling", zegt een van de jongens, "we willen nu ook wel eens zien hoe jij klaarkomt."

De jongen die voor Marnix geknield zit pakt de band van Marnix zijn onderbroek beet, trekt hem met enige moeite over het puntje van Marnix' stijve heen en rukt hem dan naar beneden. Hij pakt, nadat hij hem even bewonderend heeft gekeken, die lekkere stijve lul beet.

Er klinkt meteen rumoer op uit de groep.

"Wat een mooie grote stijve lul."

"Wat een grote ballen".

"Heb je geen haar op je lul?"

"Zo'n lul wil ik ook wel graag", zegt de jongen met het heel kleine piemeltje.

"Dat is gewoon een kwestie van afwachten", zegt Marnix, "een vriend van mij had ook zo'n klein piemeltje. Dat begon pas te groeien toen hij al bijna vijftien was. Nu is hij bijna zeventien en nu heeft hij net zo'n lange als ik maar dan wel ongeveer vier keer zo dik."

"Dus je hoeft niet perse altijd een kleine te houden als je als kind zo'n kleintje hebt?"

"Nee hoor, het kan best zijn dat je over een paar jaar de grootste hebt van al je vrienden. Daar zou ik me niet ongerust over maken als ik jou was. Maar wel over je ballen. Als die niet tevoorschijn zijn gekomen, of gehaald, als je in de puberteit komt heb je kans dat je later nooit kinderen zult kunnen krijgen."

Inmiddels heeft de jongen die voor Marnix geknield zit heel voorzichtig Marnix' stijve beetgepakt. Marnix laat het gebeuren.

Hij ziet dat inmiddels alle jongens weer met een hand in hun broek zitten en met hun piemel bezig zijn. Als ze die even loslaten is er in alle broeken weer een tentje en bij een paar een tent te zien, als is het dan een stuk minder duidelijk dan voordat ze hun onderbroek weer aan hadden.

De jongen met het kleine piemeltje roept "kijk eens", tegen Marnix.

Hij trekt zijn broek en zijn onderbroek in een keer een stuk naar beneden en laat trots een stijf piemeltje zien. Het is wel iets dikker geworden en misschien een centimeter langer maar het blijft een mini piemeltje, dat recht vooruit staat.

"Ik ga gewoon zelf naar de dokter om te zeggen dat ik geen ballen heb. Ik wacht niet op de schoolarts. Ik hoop alleen wel dat ik dan geen stijve krijg. Want dat gebeurt nu misschien wel vaker."

"Die dokter heeft heus wel eens een stijve piemel gezien hoor, daar hoef je je geen zorgen om te maken. Maar het lijkt me heel verstandig dat je naar hem toe gaat want met een kleine piemel kun je nog wel kinderen krijgen maar zonder ballen echt niet.", zegt Marnix.

"Had je dan nog nooit een stijve gehad", vraagt een van de jongens.

"Niet dat ik weet. Maar het is best lekker."

En hij zet zijn duim en wijsvinger weer op zijn mini eikeltje.

De jongen die Marnix' stijve beet heeft kriebelt met zijn andere hand nu onder zijn ballen.

"Ik kom zo klaar hoor", zegt Marnix.

De jongen begint nu heel zachtjes met zijn hand op en neer te gaan over Marnix' stijve. Elke keer als de hand naar beneden gaat komt Marnix zijn eikel even helemaal in zicht en die verdwijnt weer in zijn voorhuid als de hand omhoog gaat. Twee jongens die vlakbij staan voelen voorzichtig aan de plek waar Marnix' lulhaar zou moeten zitten maar die nu helemaal glad is. Dat wordt te veel voor Marnix.

"Ik kom", zegt hij, terwijl zijn hele lichaam zich spant.

Er spuit een enorme straal zaad over het hoofd van de trekkende jongen heen, die meteen een stukje wegduikt. Er komen er nog vijf, zes achteraan. De jongens die erachter staan deinzen een stukje terug maar dat lukt niet erg want ze stuiten op de jongens op de tweede rij en dus zijn er een paar die klodders zaad op hun T-shirt en hun broek krijgen. Marnix' voorlaatste straaltje schampt het oor van de trekkende jongen, het laatste landt op diens schouder en druipt dan langs de voorkant van zijn T-shirt naar beneden. Dan komen er nog een paar druppels uit Marnix zijn niet meer helemaal stijve lul en die vallen op de blote dijen van de jongen. Die kijkt er even naar, veegt ze dan met zijn vinger op en ruikt eraan.

"Het ruikt een beetje vreemd", zegt de jongen.

Dan kijkt hij een beetje hulpeloos om zich heen, met zijn vinger in de lucht.

"Je kunt hem gewoon aflikken hoor", zegt Marnix, "daar krijg je niets van."

"Dat lijkt me toch niet zo lekker."

"Dan doe ik het wel."

Marnix pakt de hand van de jongen en steekt de vingers waar zijn zaad aan zit in zijn mond. Ze komen er helemaal schoon uit.

"Zo goed als nieuw, of er niets is gebeurd", zegt Marnix

Inmiddels gaat Marnix zijn onderbroek rond in de groep. Ze willen hem allemaal wel even vasthouden, hoewel er een paar zijn die hem, voorzichtig met twee vingers, aanpakken en hem direct doorgeven aan hun buurman. Die vinden het een beetje vies. Maar de meesten bestuderen wel even hoe hij er precies uitziet, sommigen vanbinnen en vanbuiten en een enkeling ruikt er ook even aan. Eentje stopt zijn neus erin precies op de verse natte plek. Hij schrikt er een beetje van en kijkt heel vies maar hij doet het toch nog een keer. De meesten vinden het zeer interessant maar de sfeer wordt toch een beetje lacherig. Als de onderbroek weer terug komt bij Marnix trekt hij hem weer aan. De jongen van de onderbroek met de gele vlekken is vlakbij Marnix gebleven. Af en toe leunt hij zelfs tegen hem aan.

"Er zit hier nog niks", zegt die jongen, en hij zet zijn wijsvinger even tegen Marnix' onderbroek aan op de plek aan waar nu Marnix zijn lul en ballen in een keurige bobbel onderin zitten. Meteen tekent zich Marnix' lul weer een beetje beter af in de stof, die is alweer onderweg om stijf te worden maar dat zet niet verder door als de jongen zijn hand weer terugtrekt.

"Kan je daar ook nog wat laten zien, alsjeblieft", zegt de jongen, terwijl hij zijn arm om Marnix zijn middel slaat, "alsjeblieft. Ik wil zo graag nog een keer zien hoe je het doet."

De jongen met de scheve voorhuid, die een beetje door zijn onderbroek heen plaste, is inmiddels aan de andere kant van Marnix komen staan. Hij had er wel voor gezorgd steeds goed in de buurt te blijven en nu Marnix werd gevraagd om een nieuwe natte plek in zijn onderbroek te produceren slaat hij ook zijn arm om Marnix' middel heen.

"Oké", zegt Marnix, "ik zal het proberen."

De twee jongens gaan naast elkaar op hun knieën voor Marnix zitten. Ze kunnen het allebei niet laten om even aan de bobbel in Marnix zijn onderbroek te frutselen. Die bobbel wordt meteen weer een stukje groter.

"Als jullie hiermee doorgaan komt het zo meteen allemaal op de verkeerde plek hoor, helemaal bovenaan in plaats van op de plek waar nog niets zit."

De twee trekken hun handen terug en stoppen die in hun eigen broek. Wat ze er precies doen is niet zo duidelijk zichtbaar. Doordat ze op hun knieën zitten zit er een nogal ruime plooi in het kruis. Maar Marnix gaat er vanuit dat ze allebei hun piemel vast hebben.

Het duurt even maar dan verschijnt er ineens een mooie natte plek in Marnix kruis, precies op de juiste plaats, waar nog niets zat. De stof van zijn onderbroek wordt meteen een beetje doorschijnend. Na even is de natte plek precies zo groot dat hij de ruimte tussen de gele vlekken opvult, behalve voor een stukje aan de bovenkant dan.

"Het is precies genoeg", zegt de jongen van de scheve voorhuid, "het is mooi nat maar er is geen straaltje doorheen gekomen."

"Dat is nu juist de kunst maar dat is wel behoorlijk moeilijk hoor."

"Gaat dat nooit mis", vraagt de jongen van de gele vlekken.

"Vroeger heel vaak, nu nog maar een enkele keer."

"En dan?"

"Dan heb ik pech."

"En dan?"

"Dan zit er een natte plek in mijn jeans maar die droogt wel weer op. Weet je het is moeilijker om het goed te doen als je zit, dan wordt het soms nat tussen mijn benen en op mijn kont. En dan vraag ik mijn vrienden om vlak achter me blijven lopen als we naar een ander lokaal moeten, zodat niemand het kan zien. En na het volgende lesuur is het dan wel weer droog. Daarom doe ik het meestal als ik sta. Dan lukt het beter om niet te veel te laten lopen. Als je loopt is het trouwens nog moeilijker. Dan heb je er niet zoveel gevoel op dus dat probeer ik alleen maar als ik thuis ben. Ik wil het wel zo leren dat ik het in alle standen kan, zonder dat het voor anderen zichtbaar is. Maar dat vraagt nog wel een hoop oefenen."

`Spannend' vinden de jongens die nog op hun knieën voor Marnix zitten.

Inmiddels vertrekt de een na de ander van 1C naar huis. Er zijn er nog maar een paar over.

"Kan je dat laatste witte stukje, daar net boven die nieuwe natte plek ook niet even nat maken", vraagt de scheve voorhuid.

"Ik denk het niet", als ik mijn lul verplaats staat die vast meteen weer rechtop. Of dachten jullie soms dat ik niet door had dat jullie allebei in je broek aan je lul zitten te trekken? En niet zo zachtjes ook. Ik zie jullie broeken helemaal bewegen. Daar krijg ik wel weer een stijve van."

De twee zijn zeer vereerd dat Marnix hun stijve pikkies voor `lul' uitmaakt.

"Zal ik het voor je doen", vraagt de scheve voorhuid.

"Als je denkt dat het lukt."

"Natuurlijk lukt dat."

Hij staat op, trekt zijn broek en zijn onderbroek met een ruk naar beneden. De voorhuid op zijn stijve piemel staat, net als even terug weer recht vooruit. Hij gaat op zijn tenen staan en drukt zijn piemel tegen Marnix zijn onderbroek aan. Hij haalt net nog niet de goede plek. Als hij het nu doet maakt hij alleen de verse natte plek nog natter.

"Je moet even een beetje door je knieën zakken, anders kan ik er niet bij."

Marnix gehoorzaamt direct. Hij moet zijn benen ook wel een beet wijd doen, anders duwt hij de jongen met zijn knieën omver.

Als de voorhuid van de jongen op de goede plek uitkomt druk Marnix zijn knieën tegen de benen van de jongen aan en houdt hem zo stevig op zijn plek.

Dan ziet Marnix duidelijk dat de jongen zijn best doet om te gaan plassen.

"Dat valt nog niet mee hè, zo op bestelling."

"Het komt wel, even geduld."

Dat schiet er flinke straal tegen Marnix zijn onderbroek aan.

"Stop", roept Marnix, "niet alles."

Dan houdt de straal, nou ja straaltje, dat door de vreemde voorhuid alle kanten uit gaat, gelukkig op. Het droge stukje is in ieder geval goed nat geworden. Er druipt zelfs wat uit Marnix zijn onderbroek op de knieën van de jongen die nog steeds klem zit tussen Marnix zijn benen.

"Mag ik even aan je lul voelen", vraagt Marnix.

De jongen stemt toe. Hij is wel vereerd dat zo'n grote jongen belangstelling heeft voor zijn kleine piemel. Marnix pakt de voorhuid beet. Het blijkt niet alleen de voorhuid te zijn die onder een hoek op het pikkie staat. Het eikeltje zelf zit erin en staat onder een hoek van bijna negentig graden op de piemel. Marnix probeert de voorhuid terug te trekken maar dat lukt niet echt, het gaat maar een heel klein stukje.Net niet genoeg om zelfs maar het plasspleetje in zich te krijgen. Marnix pakt het pikkie beet en begint er een beetje mee te spelen. De jongen zucht verheerlijkt en begint over zijn hele lichaam te trillen. Hij wordt helemaal slap, zodat Marnix zijn vrije arm om hem heen moet slaan op te voorkomen dat hij achterover valt.

"O Frits, nu kun je eindelijk ook klaarkomen", zegt de jongen van de gele vlekken.

"Kunst, hij doet het veel lekkerder dan jij."

Goed zo' denkt Marnix die twee zijn dus ook al wel lekker met elkaar bezig'.

"Heb je goed gekeken hoe ik het deed", vraagt Marnix, "als je het dan de volgende keer net zo doet heb je kans dat het weer lukt."

"Ik probeer het gelijk wel."

De jongen grijpt Frits zijn pikkie beet en begint het op dezelfde manier te bewerken als Marnix net deed.

"Doe je het bij mij ook een keer zo", vraagt de jongen van de gele vlekken aan Marnix.

Daar heeft Marnix geen problemen mee en hij trekt de broek en de onderbroek van de jongen naar beneden. Zijn piemel staat alweer goed stijf. Marnix pakt hem stevig beet en begint op dezelfde manier te trekken als hij net bij Frits heeft gedaan. Helemaal hetzelfde gaat natuurlijk niet want deze lul is mooi recht en het eikeltje staat er gewoon recht bovenop maar Marnix probeert zo goed mogelijk dezelfde bewegingen te maken. Hij rolt als het ware de eikel tussen zijn vingers en trekt intussen de voorhuid steeds een heel klein beetje op en neer. Het duurt een paar minuten maar dan begint de jongen steeds sneller te ademen en vergeet te trekken bij zijn buurman.

"Hé doortrekken", roept Frits.

"Ja, zo hoor", steunt de jongen van de gele vlekken.

Hij zucht een paar keer heel diep en komt dan klaar. Hij spuit wel echt een beetje. Het spuit tussen Marnix zijn vingers door op de grond en rest blijft aan Marnix' vingers zitten.

"Zo", roept Frits, "laat even goed zien hoeveel."

Marnix steekt zijn hand in de lucht, zodat Frits en een paar andere jongens in de buurt goed kunnen zien hoeveel er aan zijn vingers zit.

"Maar daar moet je dan nog wel bij optellen wat er nog op de grond is gekomen natuurlijk.

Terwijl de jongen van de gele vlekken nog staat uit te hijgen pakt Marnix weer Frits zijn pikkie beet en maakt het karwij af.

"O, lekker met die glibberige vingers gaat het nog beter", zegt Frits.

Meteen wordt hij weer helemaal slap en kan Marnix hem nog net opvangen als hij weer klaarkomt.

"Moet ik hem nog even aflikken voor je je onderbroek weer aantrekt", vraagt Marnix als Frits weer een beetje bij zijn positieven is gekomen.

"Ben je gek", zegt Frits, "hij gaat nat en wel mijn onderbroek in hoor. Dan is het net of ik zelf echt een beetje gespoten heb."

Als Frits en zijn vriendje weglopen komt de jongen met het mini piemeltje net terug.

"Hebt u, ik bedoel jij geen haar op je buik", vraagt hij nieuwsgierig aan Marnix.

Het klinkt een beetje als `ik heb dan wel een heel klein piemeltje en geen balletjes maar jij hebt in ieder geval ook iets wat niet klopt, geen lulhaar'.

"Ik heb het wel hoor, alleen heb ik het, net als de andere jongens in mijn klas afgeschoren."

"Dat zou ik nooit doen".

"Waarom niet?"

`Nou, ik wil het zo graag hebben en als het er dan eenmaal zit ga ik het er toch zeker niet weer afhalen."

"Maar als het er al jaren zit ben je eraan gewend en dan is het juist wel weer een lekker gevoel om het niet te hebben."

"Kan ik met niet voorstellen."

"Dat dacht ik tot een paar maanden geleden ook maar als de een na de ander in je klas het afscheert dan komt er vanzelf een moment dat je het ook wilt."

Even twijfelt de jongen of hij nog wat gaat zeggen. Dan verzamelt hij al zijn moed.

"Als ik naar de dokter ga hè, je weet wel, om te zeggen van mijn ballen, wil je dan niet met me mee gaan, dan durf ik het misschien beter want ik vind het wel eng."

"Dat denk ik niet. Ik ben helemaal geen familie van je of zo. Het lijkt me wel een beetje raar dat er zomaar een willekeurige jongen met je meegaat."

"Maar je hoeft niet mee naar binnen, als je maar meegaat als ik ernaartoe ga. Anders durf ik misschien op het laatste moment toch niet meer."

"Dat is goed. Zeg het maar als je weet wanneer. Maar maak dan wel een afspraak buiten schooltijd."

De jongen kruipt even dicht tegen Marnix aan en slaat zijn armen om hem heen.

"Dankjewel."

Dan loopt hij weg. Aan het eind van de gang kijkt hij nog even om en zwaait naar Marnix. Dan loopt Marnix ook weg, een beetje in gedachten verzonken. Hij heeft per slot van rekening wel een heleboel om nog even aan terug te denken.

Als hij langs het laatste lokaal in de gang loopt gaat de deur plotseling open.

Marnix schrikt zich een ongeluk. Zou er al die tijd een leraar in gezeten hebben die nu precies weet wat er is gebeurd en krijgt hij nu ongenadig op zijn flikker?

Maar dan ziet hij de jongen van de rode Björn Borg met een heel bedrukt gezicht in de deuropening staan. Een zucht van verlichting ontsnapt aan Marnix.

"Ik wil je wat vragen", zegt de jongen.

"Dat mag". Als je me eerst even vertelt hoe je heet".

"Michel."

"Wat wil je vragen Michel? Ik heet Marnix, trouwens".

"Denk je dat ik een of ander enge ziekte heb, Marnix."

"Waarom zou je een enge ziekte hebben. Heb je rare dingen gedaan?"

"Nee, maar je zag toch daarnet ook wel dat er een druppel op mijn stijve piemel

kwam. Dat hoort toch zeker niet zo. Misschien komt het wel doordat ik me te vaak aftrek."

"Dat kan echt niet. Als je het te vaak doet krijg je gewoon geen stijve meer maar dat kan echt geen kwaad hoor."

"Maar die druppel dan? Het bleef trouwens niet bij één druppel. Er kwamen er nog een paar. Er zat een nat plekje van in mijn onderbroek."

"Dat is niks bijzonders. Dat heet voorvocht, zoek het maar eens op, op internet. Dat kan gebeuren als je goed geil bent."

Michel slaakt een zucht van verlichting maar echt helemaal gerust is hij nog niet.

"De andere jongens in mijn klas hebben ook vaak een stijve maar ik heb nog nooit gezien dat iemand zoiets had."

"Dat kan ook wel kloppen. Niet iedereen heeft dat. Een paar van mijn vrienden hebben het wel, sommigen zelfs heel erg, daar blijft het maar doorstromen als ze maar even een stijve hebben. Maar bij ongeveer de helft gebeurt het helemaal niet. Ik heb het niet en dat vind ik best jammer want het glijdt heel lekker bij het aftrekken."

"Maar dan ben ik de enige in mijn klas."

"Dat is niet zo raar want meestal krijg je pas voorvocht als je een beetje ouder bent, veertien of vijftien of zo. En zou oud ben jij vast nog niet."

"Ik ben twaalf."

"Dat bedoel ik, dat is nog wel heel erg jong. Twee van mijn vrienden hadden het ook toen ze twaalf waren, dat is een tweeling bij wie altijd alles op hetzelfde moment gebeurt. De rest kreeg het echt pas veel later."

"Dus ik hoef me echt geen zorgen te maken."

"Echt niet."

"Kan je dan voor alle zekerheid toch even kijken of het echt wel voorvocht is."

"Graag zelfs. Je hebt zo'n mooie lul, die wil ik nog wel een keer zien."

Michel trekt zijn broek naar beneden. Op de plek waar het puntje van zijn stijve zat is duidelijk een donkere vlek zichtbaar, ter grootte van een twee Euro munt. Er zijn dus inderdaad nog wel wat druppeltjes bijgekomen nadat Michel zijn broek weer aan had getrokken. Aan het eind van zijn slappe piemel zit nu zelfs ook een donkere vlek die is weliswaar iets kleiner, maar toch. Dat gaat dus behoorlijk goed voor een jongen van twaalf.

Michel wil ook zijn onderbroek naar beneden trekken.

"Wacht maar even", zegt Marnix, die hier wel een uur naar zou kunnen kijken.

Hij voelt even aan de bovenste donkere vlek in Michel zijn rode Björn Borg. Dat voelt alleen nog maar vochtig aan. Het glibberige is inmiddels verdwenen. Dan voelt hij aan de onderste natte plek, precies op de plaats waar Michel zijn slappe piemel eindigt. Die is nog wel een beetje glibberig, er zit echt een laagje bovenop en als hij zijn vinger een beetje optilt trekt het een klein draadje tussen Michel zijn onderbroek en zijn vinger.

"Hier, kijk eens wat er gebeurt", en hij duwt zijn vinger een paar op de natte plek en tilt hem weer op. Michel is nog zo ongerust dat zijn lul niet eens reageert op de bewegingen die Marnix maakt, terwijl die, zonder de zorgen of hij ziek is, natuurlijk al lang weer stijf was geweest. Wat wil je als je twaalf bent en iemand anders aan je piemel zit.

"Dit is typisch voorvocht."

"Dus ik ben echt niet ziek."

"Echt niet."

Marnix zet zijn vinger nog even op het puntje van Michel zijn eikel en beweegt die nog een paar keer op en neer.

"Ik was zo ongerust", zegt Michel en zet een vinger naast die van Marnix.

Ook hij beweegt die op en neer om te zien of er bij hem ook zo'n draadje ontstaat. Dat lukt. Er komt een beetje beweging in Michel zijn slappe piemel, voelt Marnix.

"Wacht eens", zegt Michel en hij trekt met een ruk zijn rode Björn Borg, met twee natte vlekken erin, naar beneden en schopt hem, samen met zijn broek, uit.

Marnix ziet dat Michel zijn lul in een fractie van een seconde zo stijf is als maar kan. Er blinkt ook vrijwel meteen weer een helder druppeltje op het puntje van Michel zijn eikel. Hij zet zijn vinger erop en trekt een draadje tussen zijn vinger en zijn eikeltje.

"Zo gaat het veel beter", zegt Michel.

Het draadje breekt pas als zijn vinger zo'n tien centimeter van zijn eikel weg is. Hij herhaalt het een paar keer en dan komt er nieuw een druppeltje tevoorschijn.

"Mag ik het zo ook eens proberen", vraagt Marnix.

"Dat is goed, graag zelfs."

Marnix zet ook zijn vinger in het druppeltje en probeert hoe ver hij die kan optillen zonder dat het glasheldere draadje breekt. Na een paar keer proberen haalt hij wel twintig centimeter. Dan is het druppeltje opgedroogd.

Marnix neemt Michel zijn stijve piemel tussen duim en wijsvinger en drukt zo, helemaal van onder tot bijna boven, de inhoud eruit. Eerst verschijnt er een druppeltje maar als hij verder gaat komt er steeds meer voorvocht tevoorschijn. Het loopt in een straaltje langs die prachtig rechte stijve van Michel. Marnix trekt zijn vingers terug en kijkt wat er gebeurt.

Er loopt een traag straaltje langs Michel zijn lul. Het loopt over zijn strakke, haarloze zak verder naar beneden. Er verzamelen zich een paar druppels op het laagste punt en even later zakt er een ragfijne draad naar beneden met een dikke druppel aan het eind. Heel langzaam zakt die dikke druppel verder. Na zo'n halve meter zakt die druppel niet verder. Marnix kijkt gebiologeerd toe.

"Kijk dan."

Michel buigt zich voorover. Daardoor begint de draad hevig te schommelen en zakt de druppel nog een stukje verder. De draad zwaait zover uit dat hij op Michel zijn been terecht komt. De druppel blijft op zijn plek zitten maar de draad zakt in een boog uit.

Dat kan Marnix niet meer aanzien. Hij valt op zijn knieën neer, likt de druppel van Michel zijn been en probeert om de draad ook met zijn tong op te nemen. Maar dat lukt natuurlijk niet. Die komt op zijn gezicht, in zijn hals en op zijn T-shirt terecht maar die is zo dun dat het resultaat nauwelijks is te zien. Als hij vlakbij Michel zijn strakke zak is aangekomen twijfelt Marnix even maar hij besluit om zich niet in te houden. Hij verspreidt met zijn vingers het voorvocht dat op Michel zijn zak zit en likt het dan op. Hij verspreidt ook het vocht op Michel zijn stijve en likt het direct daarna ook op. Als hij bij de eikel is aangekomen knijpt hij even zachtjes in Michel zijn stijve. Er komen meteen weer een paar druppeltjes tevoorschijn. Marnix likt ze direct op en zet dan zijn lippen om Michel zijn eikeltje. Even draait hij met zijn tong rondjes om het eikeltje. Michel dreigt om te vallen.

Marnix laat even los en duwt Michel in de richting van een paar tafeltjes. Die heeft gelijk door wat de bedoeling is en gaat er op liggen.

Marnix gaat door waar hij was gebleven en neemt nu Michel zijn stijve helemaal in zijn mond. De lengte past precies en de dikte vormt ook al geen probleem; met die even twee centimeter krijgt hij dat heerlijke ding zonder kramp in zijn kaken maskkelijk naar binnen. Af en toe laat hij die heerlijke lul even naar buiten schieten om ervoor te zorgen dat Michel niet meteen klaarkomt. Maar elke keer als hij de ontblote eikel, Michel zijn voorhuid trekt heel gemakkelijk terug, die heel mooi roze begon, ziet is die weer een beetje donkerder rood geworden en voelt Michel zijn lul weer een beetje harder als hij hem weer naar binnen zuigt.

`Dat kan natuurlijk niet lang meer duren' denkt Marnix als hij Michel zijn stijve weer even uit zijn mond laat glippen. En inderdaad het duurt niet lang meer want op dat ogenblik spant Michel zijn hele lichaam, wipt zijn stijve nog een stukje verder omhoog en spuit er een straaltje zaad uit zijn lul. Het mooie, dikke, witte zaad komt ruim voorbij zijn navel terecht. Er volgen nog drie straaltje, die elke keer een beetje minder ver komen. Het laatste kloddertje komt in zijn Michel zijn bescheiden bosje lulhaar terecht.

Ondanks dat hij zelf net is klaargekomen staat Marnix op het punt om in zijn broek te spuiten maar met een haast bovenmenselijke inspanning weet hij het net nog tegen te houden.

Michel ligt heel verlekkerd te kijken en zucht een paar keer diep. Dat geeft Marnix de tijd om het schouwspel nog even goed in zich op te nemen. Hij heeft morgen wel wat te vertellen aan zijn vrienden, als hij het tenminste zolang voor zich kan houden.

`Misschien ga ik vanavond nog wel even bij John langs' denkt Marnix, als Ben er tenminste niet is'. Want zulke zaken bespreekt hij het liefst alleen met John.

Dan komt Michel weer een beetje bij zijn positieven. Hij tilt zijn hoofd een stukje op en neemt de schade in ogenschouw.

"Nu heb ik wel een probleem, ik geloof niet dan ik een zakdoek bij me heb."

"Niet nodig, ik ruim de rotzooi wel even op."

"Heb jij wel een zakdoek?"

"Nee maar wel een tong. Blijf maar even liggen."

"Ga je het oplikken".

"Natuurlijk."

"Dat is toch vies, het komt uit mijn piemel."

"Wie zegt er dat alles wat uit je piemel komt vies is? Ik heb toch net ook al iets opgelikt dat eruit kwam. En dat was juist heel lekker. Dit is vast nog veel lekkerder."

Michel kijkt een beetje vies maar geeft het toch een kans.

"Eerst de bron maar even aanpakken", zegt Marnix en hij pakt Michel zijn piemel beet, die al een beet minder stijf is. Er komt nog een klein blubje zaad uit en nog een beetje als Marnix tussen duim en wijsvinger Michel zijn piemel leeg drukt. Er blijft een beetje zaad op Michel zijn eikel staan en in he t randje van zijn voorhuid.

Marnix neemt Michel zijn lul weer in zijn mond en duwt met zijn lippen en zijn tong de voorhuid terug. Hij maakt het randje van de eikel, die helemaal glibberig is geworden van het voorvocht en het zaad, met zijn tong goed schoon. Michel zijn lul is meteen weer helemaal stijf. Als er niets glibberigs meer aan te bespeuren valt concentreert Marnix zich op kleine bosje haar op Marnix zijn buik. Het is maar twee centimeter hoog en vier centimeter breed maar precies in het midden zit een kloddertje zaad. Marnix houdt met zijn hand Michel stijve zo ver mogelijk rechtop, zodat hij makkelijk het lulhaar kan uitzuigen. Dat valt nog niet mee want dat is opvallend zacht, niet zo stug als dat van hemzelf en de meeste van zijn vrienden. Hij likt het zaad eruit voor zover dat gaat maar niet alles is weg. Daarom maakt hij het haar nat met zijn speeksel en likt het weer op. Dat moet hij een paar keer herhalen tot hij het idee heeft dat alles eruit is.

Kennelijk vindt Michel dat wel lekker want Marnix voelt dat Michel zijn stijve met meer kracht tegen zijn wang gaat duwen.

Als hij zijn werkterrein verplaatst van het lulhaar naar de spetters op zijn buik houdt Marnix Michel zijn stijve met zijn hand tegen om te voorkomen dat die in weer in het zaad terecht komt. Hij likt Michel zijn buik helemaal schoon en steekt zijn tong ook zijn navel en gaat er even goed heen en weer.

"O", kreunt Michel, "dat voel ik helemaal in mijn eikel, het lijkt wel of ik moet plassen."

"Misschien is dat ook wel zo maar dan ga ik eerst even de rest schoonmaken."

Marnix begint nu de kloddertjes zaad van Michel zijn maagstreek te likken en hogerop van zijn borst. Hij bewerkt met zijn tong ook even de harde tepeltjes. Hij voelt Michel zijn stijve op en neer wippen in zijn hand, die vindt het dus echt wel lekker.

"Ga maar even staan", zegt Marnix, "dan ga ik nog even verder."

Michel staat op, duwt met zijn kin Michel zijn stijve een stukje naar beneden, en steekt zijn tong weer in zijn navel.

"Volgens mij vond je dit wel lekker."

"Erg lekker zelfs", zucht Michel.

Marnix verhevigt de bewegingen van zijn tong.

"Ik voel het weer in het puntje van mijn eikel."

Marnix gaat verder en probeert de bewegingen nog een beetje intensiever te maken.

"Ik krijg weer het gevoel dat ik moet plassen."

Marnix gaat gewoon verder. Michel zet zijn handen achter Marnix zijn hoofd en drukt het stevig tegen zijn buik aan want het is wel heel erg lekker.

"Ik geloof dat ik echt moet plassen."

Marnix gaat door. Al zou hij willen zou hij zijn hoofd niet kunnen terugtrekken want Michel houdt het stevig vast.

"Ik ga echt plassen hoor."

Marnix gaat onverstoorbaar verder.

Dan voelt Marnix ineens een stevige straal in zijn hals.

"Ik kan het echt niet ophouden hoor."

Marnix gaat nog steeds door. Die straal in zijn nek is best een lekker gevoel. Hij voelt zijn T-shirt natter en natter worden Na even wordt de straal een beetje minder en stopt dan. Maar Marnix gaat gewoon verder. Hij voelt nog een paar keer een scheutje in zijn hals lopen en dan houdt het echt op. Pas dan haalt Marnix zijn tong uit Michel zijn navel. En pas dan laat Michel Marnix zijn hoofd los.

"Sorry, ik kon het echt niet ophouden.

Michel bekijkt Marnix eens goed.

"Je T-shirt is helemaal nat, zelfs je broek is nat."

"Geeft niets, dat droogt wel weer, het is warm genoeg."

"Vind je het niet vies dan?"

"Hoe kan nou iets vies zijn wat uit de lul van de leukste jongen van de hele school komt?"

Daar weet Michel niet zo goed raad mee. Hij raapt zijn onderbroek op van de grond en wil die weer aantrekken. Maar dan merkt hij eigenlijk pas dat zijn lulhaar echt helemaal kleddernat is van Marnix zijn speeksel en zijn eigen pis. Het loopt zelfs ook al een beetje langs zijn benen. Zijn buik en zijn billen zijn ook kletsnat, evenals de tafel waar hij net op lag. Als hij zijn onderbroek zo aantrekt die die meteen doornat en dat wil hij toch liever niet.

Marnix ziet Michel twijfelen en besluit hem te helpen. Hij trekt zijn T-shirt uit en veegt Michel zijn buik, zijn benen en zijn billen droog met de achterkant ervan.

Michel zijn piemel die intussen zo ongeveer helemaal slap was geworden staat meteen weer recht vooruit. Dan trekt hij zijn onderbroek aan en zit zijn half stijve piemel tegen zijn buik aan gedrukt. De bovenste natte plek is inmiddels helemaal opgedroogd. Er zit alleen nog een beetje witte vlek. De onderste is nog wel vochtig.

Marnix trekt Michel dicht tegen zich aan en zo blijven ze even staan.

"Ik voel je stijve tegen mijn navel drukken", zegt Michel, "lekker hoor, je hebt zo'n mooie grote."

"Hij is net zo lang als die van bijna al mijn vrienden, alleen hebben de meesten een dikkere."

"Nog dikker?"

"De mijne is echt niet zo dik hoor, ik denk net iets minder dan het gemiddelde."

"Ik vind hem dik. Maar ik wil hem nog wel eens even goed van dichtbij bekijken."

Michel maakt de knoop van Marnix zijn jeans open en trekt de rits naar beneden. Dan trekt hij de jeans, samen met Marnix zijn onderbroek een stuk omlaag. Michel is daar best handig in want Marnix zijn stijve blijft niet eens achter het elastiek hangen, die wipt gelijk weer tegen Michel zijn navel aan.

Die pakt hem beet.

"Was de mijne maar vast zo groot."

"Dat zou wel eens sneller kunnen gaan dan je denkt.

"Uit jouw lul komt toch niks nattigs hè. Anders komen er straks nog meer vlekken in mijn onderbroek."

"Pas als ik klaarkom en dat is net al gebeurd dus die tweede keer zal wel iets langer duren", zegt Marnix voor de vorm, want hij heeft de laatste twintig minuten al een paar keer op klaarkomen gestaan.

"Ik ben bang dat mijn moeder me gaat vragen waar die witte vlekken vandaan komen."

"Denk je dat echt."

"Ik weet het niet zeker maar het zou natuurlijk wel kunnen. Hoe krijg je die eruit."

"Wassen."

"Ja maar dat doet mijn moeder en dan ziet ze het in ieder geval."

"Ik wil wel voor je proberen of ik ze een beetje weg kan wassen."

"Maar dan moet ik zonder onderbroek naar huis en dan vraagt ze vast waar die is gebleven."

"Nee, ik bedoel hier. Als ik die vlekken goed nat maak met mijn spuug en alles er dan zo goed mogelijk uitzuig zijn ze misschien wel weg. Of anders in ieder geval wel een stuk minder, zodat ze niet zo erg meer opvallen."

"Maar dat is toch vies?"

"Jouw lul is niet vies en wat eruit komt ook niet. Dus waarom zou ik het dan ineens vies vinden als ik het een beetje later uit je onderbroek zuig."

"Nou jij liever dan ik. Maar als je het echt wilt doen, ga je gang, graag zelfs."

Marnix gaat op zijn knieën voor Michel zitten.

"Moet ik mijn onderbroek uittrekken?"

"Nee, hou maar aan. Als er iemand komt moeten we wel een beetje gauw weer aangekleed zijn. We moeten natuurlijk niet gesnapt worden."

Michel zijn lul zit naar beneden in zijn onderbroek, al is hij niet helemaal slap geworden. Dus begint Marnix bij de bovenste plek. Hij verzamelt een hoop spuug in zijn mond en zet dan zijn lippen over de vlek heen. Hij maakt hem goed nat, gaat er met zijn tong overheen en zuigt dat alles weer uit de stof. Dat herhaalt hij een paar keer. Dan trekt hij de band van Michel zijn onderbroek naar voren en slaat de bovenkant van de onderbroek om. Hij doet het wel zo dat Michel zijn lul, die inmiddels alweer aardig stijf begint te worden, naar beneden blijft zitten. Dan bewerkt hij de vlek aan de binnenkant net zo als hij de buitenkant heeft gedaan. Hij voelt de bobbel in Michel zijn onderbroek steeds dikker worden; die duwt steeds harder tegen zijn hals aan.

Als Marnix klaar is met de binnenkant trekt hij de onderbroek even heel goed naar voren en dan zwiept Michel zijn stijve met kracht tegen zijn buik aan.

Nu zet hij zijn lippen op de nog natte vlek in het onderste deel van Michel zijn onderbroek. Hij doordrenkt die eerst met zijn spuug en zuigt het dan weer op. Net als bij die ander vlek doet hij het een paar keer, tot hij het idee heeft dat het zo wel genoeg zal zijn. Dan trekt hij de band van Michel zijn onderbroek een stuk naar beneden. Het stukje tussen zijn benen blijft op zijn plaats zitten en zo heeft Marnix nu alle gelegenheid om de behandeling aan de binnenkant te herhalen. Ook dat doet hij een paar keer. Als hij klaar is trekt hij Michel zijn onderbroek een stukje verder naar beneden en slurpt hij Michel zijn ballen tussen zijn lippen door zijn mond in. Dat gaat makkelijk; Michel zijn ballen zijn nog niet zo groot. Met zijn tong bewerkt hij de steeds strakker wordende zak. Michel kreunt van genot.

"Nu heb je wel de vlekken uit mijn onderbroek gehaald maar inmiddels komt er alweer een druppel op mijn stijve piemel. Dan zitten er zo weer nieuwe vlekken in."

"Daar moet ik dan even wat aan doen."

Marnix laat Michel zijn ballen uit zijn mond schieten en zet zijn lippen over zijn eikel heen. Hij likt het druppeltje eraf. Dan zet hij zijn duim en wijsvinger op de voor- en achterkant van Michel zijn stijve, vlak boven zijn balletjes en druk zijn lul leeg. Hij zuigt het voorvocht naar binnen.

Dan voelt Marnix plotseling dat hij toch nog een keer klaar gaat komen. Hij pakt zijn stijve beet en probeert, op het gevoel, tussen Michel zijn benen door te spuiten. Gedeeltelijk lukt dat maar door het klaarkomen is hij niet meer helemaal stabiel en er komen een paar stralen op Michel zijn benen terecht.

Als hij weer een beetje bijgekomen is bekijkt hij de schade even. Het valt gelukkig mee. Het meeste is tussen Michel zijn benen door, vlak onder de binnenstebuiten gekeerde onderbroek langs, op de grond gekomen. Maar er lopen wel een paar klodders langzaam langs Michel zijn benen naar beneden, op elk been één. Langzaam lopen die druppels in de richting van Michel zijn sokken en zijn schoenen. Michel voelt het en kijkt wat er aan de hand is.

"Straks moet je mijn sokken ook nog schoonwassen."

"Nou, sokken lijkt me eigenlijk niet zo lekker. Dus voor het daar is zal ik er maar even wat aan doen. Het staat wel leuk trouwens, dat witte zaad dat over je bruine benen omlaag zakt."

"Ik ga nooit meer zonder zakdoek naar school", zegt Michel die bang is dat het zaad straks in zijn sokken zit.

"Nou ja, je sokken zijn wit en daar zouden die vlekken dus niet opvallen."

"Toch heb ik ze er liever niet in, je weet maar nooit."

Marnix buigt zich voorover en likt eerst de klodder van Michel zijn linker been. Het spoor waarlangs de klodder is afgezakt loopt door tot net onder de op zijn kop hangende onderbroek. Hij heeft dus geluk gehad dat hij niet op de binnenkant van Michel zijn onderbroek heeft gespoten. Hij likt Michel zijn been af tot hij met zijn tong de band van de Björn Borg raakt. Dat gaat hij naar het rechterbeen. Ook hier begint hij met de klodder, die dikker is dan die van het linker been. Blijkbaar was dit de eerste straal die hij produceerde. Ook hier volgt hij het spoor tot aan de band van Michel zijn onderbroek. Als hij het resultaat even bekijkt ziet hij dat er hier toch ook een beetje op de band van de onderbroek is gekomen. Hij trekt het elastiek een stukje naar voren en zuigt zijn eigen zaad eruit. Het is maar een klein beetje maar het zou wel een duidelijk zichtbare vlek kunnen worden.

Marnix staat op en trekt snel zijn onderbroek op.

"Mag ik je lul niet meer zien?"

"Zo vaak als je maar wilt."

Marnix trekt Michel dicht tegen zich aan.

"Als ik mijn onderbroek niet had opgetrokken zaten er nu vast alweer vlekken van mijn zaad op je buik en je benen en misschien wel in je onderbroek. Er loopt altijd nog wel een restje uit als je bent klaargekomen en dan zouden we weer opnieuw moeten beginnen. Niet dat ik het erg zou vinden. Ik zou het liefst voorlopig zo met je in mijn armen willen blijven staan. Maar we zullen toch naar huis moeten om te gaan eten."

Dan horen ze wat rumoer op de gang. Waarschijnlijk van de schoonmakers, die gelukkig aan de andere kant van het gebouwtje binnenkomen. Ze laten elkaar los. Michel trekt zo snel als het maar wil zijn onderbroek op en schiet gauw zijn broek weer aan. Hij moeten even kijken waar zijn T-shirt is gebleven. Het ligt onder de tafel. Hij trekt het zo snel aan dat het achterstevoren zit maar dat mag de pret niet drukken. Inmiddels heeft Marnix ook zijn broek weer dicht en zijn behoorlijk natte T-shirt aan. Ze kijken voorzichtig om de hoek van de deur om te zien of de kust veilig is. Er is niemand, de schoonmakers zijn in het eerste lokaal bezig. Ze pakken in de gang allebei hun tas op en verlaten het gebouw aan de kant waar de schoonmakers hen niet kunnen zien.

Als ze de hoek om zijn kijken ze elkaar even aan.

"Poeh, dat was op het nippertje."

"Stel je voor dat ze aan de andere kant waren begonnen met schoonmaken, dan zouden we toch mooi gesnapt zijn."

Ze schieten allebei in de lach. Marnix omdat Michel zijn T-shirt achterstevoren zit en Michel omdat Marnix zijn T-shirt kletsnat is en tegen zijn borst zit aangeplakt. Hij ziet duidelijk zijn tepeltjes zitten. Maar ook Marnix zijn broek is nog aardig nat geworden.

"We moeten het de volgende keer maar ergens doen waar niemand ons kan storen", zegt Michel, "ik had nog best een poosje door willen gaan."

"Kan wel bij mij thuis."

"Of hier in de fietsen stalling."

"Dan kunnen we nog steeds gestoord worden, liever bij mij thuis."

Ze stappen op de fiets. Michel buigt na een paar straten af om naar zijn huis te gaan.

"Tot morgen."

"Tot morgen."

In gedachten verzonden rijdt Marnix verder.

Hij heeft wel een hoop te vertellen aan zijn vrienden.

vochtignat@gmail.com