Autobaan 1
In mijn vorige verhalen heb veel gebruik gemaakt van leestekens, in het bijzonder aanhalingstekens, waardoor je bv. een dialoog gemakkelijk kon volgen. Dat bleek echter de leesbaarheid niet altijd te vergroten omdat sommige leestekens na publicatie op de server werden vervangen door op het oog willekeurige tekens. Een punt en een komma lukt altijd wel dus heb de dialogen nu van de rest gescheiden door een komma. Het meervoud van komma vermijd ik hier al wegens goede kans op een rare code.
Over servers gesproken, het instand houden van site van nifty is prijzige aangelegenheid. Overweeg daarom eens om met een donatie mee te werken aan het behoud van die site want je zou al die leuke verhalen vast niet willen missen. Klik boven in het menu op DONATE om te ontdekken hoe.
Schiphol
Ik bracht een keer logees na hun verblijf naar Schiphol. Dat was dik twee uur rijden, een paar uur op de luchthaven om ze tot het laatst uit te kunnen zwaaien en dan natuurlijk weer een paar uur terugrijden. Hoewel ik op dat moment geen enkele aandrag voelde leek me toch wel een goed idee om, voor ik weer in de auto stapte, nog even te kijken of ik misschien nog kon plassen. Een wc vinden die niet op dat moment werd schoongemaakt, en die dus niet afgesloten was, bleek nog een hele opgave. Maar uiteindelijk vond ik er een. Het voordeel was wel dat ik inmiddels behoorlijk moest plassen en dat het bezoek dus niet voor niks zou zijn.
Er viel me gelijk iets raars op toen ik daar binnenkwam maar ik zag zo gauw nog niet wat het rare eigenlijk was. Ik zocht, zoals te doen gebruikelijk, een urinoir op die nog geen buren had. Dat voelt toch net iets comfortabeler. Maar ja, het was behoorlijk druk en dus duurde die comfortabele toestand niet zo heel lang. Links van mij schoof een man aan. Hij maakte zijn rits open en op dat moment drong tot me door wat het rare was, ik had namelijk een onbelemmerd uitzicht op wat die man daar deed. De schaamschotjes waren zo laag geplaatst dat weliswaar de piemels van de gebruikers geen uitzicht op elkaar hadden, als ze al ogen zouden hebben gehad, maar dat de ogen van iedere gebruiker van deze urinoirs een riant uitzicht hadden op de buurpiemels.
En riant was het uitzicht op wat mijn buurman deed zeker! Dat hij de rits van zijn gulp openmaakte heb ik al verklapt. Het was natuurlijk niet netjes maar ik kon mijn ogen niet afhouden van wat hij deed. Zoveelmogelijk vanuit mijn ooghoeken, en af en toe even een beetje omhoog kijkend om te zien of wat ik deed niet teveel opviel, sloeg ik het schouwspel gespannen gade. Tja, wie van ons doet dat eigenlijk niet zo af en toe of, ik geef het toe, zo vaak mogelijk? Maar hij leek zich, net als ik trouwens, volledig te concentreren op wat hij deed. Na de rits volgde de knoop van zijn jeans. Vreemd, dacht ik, want ik doe dat precies andersom. Inmiddels was ik begonnen met plassen. Dat ging eerst nog goed maar al snel een beetje moeilijker doordat mijn uitzicht wel iets deed met het nogal aan veranderingen onderhevig zijnde lichaamsdeel dat je daarvoor nu eenmaal gebruikt. Maar het ging nog wel.
Toen stak mijn buurman zijn hand in zijn slipje, het was de tijd van de zo klein mogelijke slipjes, en haalde die weer naar buiten. Wat er toen gebeurde zie ik na zoveel jaren nog steeds heel duidelijk voor me, hij opende zijn hand en daar viel zijn lul uit, lang, slap en recht naar beneden. Zo recht naar beneden was mogelijk doordat hij zijn slipje niet onder ballen doorgetrokken had, waardoor alles een stukje omhoog wordt geduwd, maar een beetje verder naar beneden waardoor alles vrij kon hangen. Nou, dat deed wel iets met mijn lul want hoe hard ik die naar beneden probeerde te drukken, piste ik al heel snel tegen de bovenrand van het urinoir aan. Dus zag ik mij genoodzaakt om af te knijpen, met een nog steeds meer dan halfvolle blaas.
Het begon steeds meer tot mij door te dringen hoe vreselijk lang de piemel van mijn buurman was. Omdat ik er nu niet meer voor op hoefde te passen dat ik tegen de muur boven het urinoir zou gaan plassen kon ik me daar beter op concentreren. Eigenlijk maakte het me op dat moment niet eens meer wat uit of mijn buurman door zou hebben dat ik uitgebreid bestudeerde wat hij aan het doen was. Dan moest hij zijn hele hebben en houden maar niet zo schaamteloos tentoonstellen. En eigenlijk interesseerde het me ook geen snars meer dat mijn buren, als ze dat al wilden, uitzicht hadden op mijn stijve, die ik voor de vorm nog wel een beetje in mijn hand hield.
Nou loop ik niet altijd rond met een lineaal in mijn zak, dus helemaal zeker weten doe ik het niet, maar twintig centimeter lang was dat ding toch zeker wel. Voor alle duidelijkheid, de slappe van mijn buurman en niet mijn stijve want die haalt dat bijlangena niet. En toch was hij nog niet eens helemaal goed in beeld want de oorsprong was niet echt goed te zien doordat die verborgen was in een bescheiden bosje lulhaar. Kale buiken waren destijds nog niet echt in de mode. Bovendien kon ik het uiteinde net niet helemaal zien doordat het precies achter de rand van het urinoir zat. Dat ding leek vast nog een stuk langer doordat het nogal dun was, geschat met mijn timmermansoog, was het ongeveer tweeënhalve centimeter dik.
Het zal dus, gezien de bouw van het gros van dergelijke lichaamsdelen ongeveer drie centimeter breed zijn geweest. Nog een vermeldenswaardige waarneming: de corona, het randje van zijn eikel, was nauwelijks verdikt en maar net waarneembaar.
Ik stond mezelf daar al af te vragen hoe ver ik dat ding naar binnen zou kunnen krijgen als ik hem zou pijpen en of het dan nog in omvang en lengte zou toenemen. Nou, je snapt wel dat mijn stijve daar niet van afzakte. Helaas kwam er snel een eind aan de show die naast me werd opgevoerd. Blijkbaar had hij geen heel grote blaas want veel te snel pakte hij dat slappe ding ongeveer halverwege beet, schudde een beetje af, waardoor ik net kon zien dat zijn eikel helemaal met zijn voorhuid was bedekt. Met zijn andere hand krabde hij wel even in zijn lulhaar waarbij hij dat een beetje omhoog veegde en het zicht op de oorsprong vrijkwam. In mijn gedachten voegde ik anderhalve centimeter aan de lengte toe. Hij vouwde zijn piemel dubbel in zijn hand en stopte hem weer in zijn slipje. Rits omhoog en hij liep weer weg.
Toen kwam voor mij de grote truc, proberen mijn stijve weer op te bergen. Dat viel helemaal niet mee want die was glibberig van het voorvocht dat er langs was gelopen. Ik kreeg hem min of meer weer binnen de rits maar hem weer in mijn slipje krijgen, daar was echt geen kans op. Dus maar rechtop achter de rits gezet en die heel voorzichtig omhoog getrokken.
Terug naar de garage, waar je toen nog kon parkeren zonder meteen failliet te gaan, en naar huis. De hele weg ging mijn stijve niet over. Mijn broek was dan ook behoorlijk nat van het voorvocht dat steeds meer doorlekte. Maar wonder boven wonder hield ik het, hoewel mijn blaas op ontploffen stond, verder droog. Was toch zonde geweest van de stoelbekleding.
vochtignat@gmail.com