Het zou verstandig zijn geweest om nog even te gaan plassen maar ik durfde daar mijn gezicht niet meer te laten zien dus stapte ik maar in de auto, in de hoop dat zich snel een gelegenheid zou voordoen om mijn blaas echt goed te legen. Dat was me helaas, nou ja eigenlijk niet eens zo erg helaas, niet gegeven. Na zo'n drie kwartier kwam ik in een file terecht en op de radiozender gezegd dat
die op dat moment al een kilometer of zestig was. Niet erg hoopvol dus. Die autobaan stond nog niet op mijn kaart, het was zo lang geleden dat de tomtom nog moest worden uitgevonden, dus ik wist niet wanneer er een afslag afslag zou komen en ik even ergens zou kunnen plassen. Al was het maar tegen een boom op een klein landweggetje, desnoods zonder boom. Ik had natuurlijk de onderbroek van die barjongen tevoorschijn kunnen halen om daar nog wat ik kwijt te raken maar dat vond ik zonde. Die hield ik liever als souvenir in de oorspronkelijke staat om me er de rest van mijn leven op af te kunnen trekken. Dat had ik nog even even tegen Heinz, zo was ik hem in mijn gedachten gaan noemen, moeten zeggen. Op het moment dat ik daaraan dacht sprong mijn lul weer van nog steeds half stijf in standje super stijf. Maar dat veranderde niets aan de pijn die ik al een poosje ondervond enerzijds van de vullingsgraad van mijn blaas, anderzijds van het dichtknijpen van mijn bekkenbodem spieren en alle andere spieren in de buurt. En helaas, dat us welde normale reflex maar het maakt de spanning op je blaas alleen maar groter, waardoor je nog meer aandrang krijgt. Ik was net van plan om mijn lul dicht te gaan knijpen om het nog even tegen te houden toen ik me realiseerde dat het geen enkele zin had om daaraan te beginnen want dat geeft je niet meer extra tijd dan, als je geluk hebt, misschien nog net je broek open te kunnen ritsten als je op een plek bent waar je kunt plassen. Ik had dat per slot van rekening net nog meegemaakt met die Ier. Dus nam ik het besluit om de tegengestelde actie te ondernemen, ik stopte met proberen mijn broek droog te houden. Het effect was verpletterend, nog nooit had alles loslaten zo het gevoel van klaarkomen opgewekt, heerlijk. In een paar seconden seconden was mijn shirt, althans in het midden, tot bijna aan mijn hals doorweekt, zo hard perste de urine onder mijn broeksband vandaan. Natuurlijk liep het meeste meteen terug mijn broek in en zoals altijd als ik over mezelf heen pis viel het me op hoe heet die verse pis is. Gelukkig kwam er pas weer en beetje beweging in de file nadat ik even kon uitblazen van deze verpletterende ervaring. Iets eerder was ik misschien niet eens in staat geweest mijn voet weer op het gaspedaal te zetten. Maar na nog geen minuut stond alles alweer stil en had ik alles bijelkaar een paar uur de tijd om me te realiseren dat ik in zo goed als tot de rand gevulde kuipstoel zat. Het voelde nog steeds lekker aan toen ik de parkeerplaats van mijn hotel op reed. Ik zocht een plek zo ver mogelijk weg van het gebouw zodat ik even rustig zou kunnen regelen dat ik een beetje gefatsoeneerd naar binnen kon. Maar het ging net zo als bijvoorbeeld op het strand waar ik een heel eind heb gelopen om een rustig plekje te vinden en waar er dan binnen de kortste keren iemand, of twee iemanden met een heleboel kinderen, vlak naast me komt zitten, of wanneer ik net een rustig plekje heb gevonden voor mijn boot en waar dan met heel veel moeite nog net een bootje dat eigenlijk niet meer past pal tegen me aan wordt gemanoeuvreerd. Hier kwam er, terwijl ik nog niet eens stilstond, een auto vlak naast me staan. En de man die erin zat maakte geen enkele aanstalten om uit te stappen. Dus zocht ik maar even de kaart van Duitsland op en vouwde die uit, zogenaamd om te kijken hoe ik verder moest. Maar ja, na een minuut of tien was ik daar eigenlijk wel op uitgekeken, te meer daar ik voorlopig helemaal niet verder hoefde. Dus zocht ik een blocnote en begon ik zomaar wat dingen op te schrijven. En, ja hoor, eindelijk na een dik half uur stapte de man uit en liep naar het hotel. Nog een poosje gewacht voor ik actie ging
nemen want je weet maar nooit of hij halverwege nog terugkeert. Ik had namelijk wel het idee dat hij de hele tijd niets anders had zitten doen dan mij in de gaten te houden. En toen kwam de grote truc. Ik opende het portier en draaide mijn benen naar buiten. Ik stond zo snel mogelijk op om de auto zo0 veel mogelijk droog te houden want ik moest er natu8ur5lijk rekening mee houden dat de pis overvloedig uit mijn jeans zou druipen. De auto had ik met de achterkant naar de bosjes rondom de parkeerplaats geparkeerd dus dat hield me een beetje uit zicht. Je weet maar nooit of er iemand vanuit het hotel toevallig naar de parkeerplaats staat te kijken. Eerst nam ik de schade maar even op en inderdaad, mijn kont was letterlijk zeiknat en begon aardig te druipen. Mijn broekspijpen waren tot op mijn schoenen vochtig, zo ver was het doorgetrokken. Ik pakte twee tassen, één met schone kleren, die zette ik op de passagiersstoel, en één met vuile kleren, die ik naast de auto zette. Een stapeltje gedragen T-shirts spreidde ik ui op mijn stoel om poeltje urine op te nemen. Toen de plas plas was geabsorbeerd stopte ik het natte spul in een plastic tas poetste de zitting droog met het laatste shirt en legde wat andere kleren op de stoel. Eerst mijn schoenen uit die gelukkig droog waren gebleven. Dat is dan weer het voordeel van zittend in je broek plasse, als het staand gebeurt moet je eest je schoenen leeggieten. Mijn jeans trok ik uit onder dekking van het voorportier. Vervolgens ging ik zitten, trok mijn aan de voorkant doorweekte en verder vochtig geworden T-shirt uit, droogde mijn borst af met de zwemhanddoek die altijd in mijn tas zit en trok een schoon shirt aan. Mijn kont wipte ik een beetje op om mijn slipje uit te trekken en ik droogde mij verder af. Niet alleen de urine moest weg maar ook het nog steeds ik ruime mate aanwezige voorvocveelIk viste een schoon slipje uit mijn tas, stak mijn benen erin, wipte mijn kont op en trok het op. Ik kon het niet helpen maar ik begon onbedaarlijk te lachen bij de gedachte wat iemand zou zien als die nu door de voorruit naar binnen zou kijken. Maar gelukkig was er niemand die naar binnen kon kijken. Een schoon T-shirt aan, naast de auto nog 9een schone jeans en ik zag er in ieder geval weer uit of er niets was gebeurd. Na het inchecken nog wel eerst even gedoucht.
En wat me dan maar niet loslaat is de gedachte "zou ik nou echt de enige zijn met dit probleem, met elke dag weer met die honderdduizenden mensen die in de vele files staan?" Ik kan het me niet voorstellen. "En waarom zit ik niet elke keer als zoiets gebeurt bij het slachtoffer in de auto om er nauwgezet verslag van te doe?" Dat zou toch in een heleboel leuke verhaaltjes kunnen resulteren voor Nifty!